Toen ik nog geloofde dat de opticien mijn naam onthield

Sinds ik 3 jaartjes jong was, ben ik de soms iets minder trotse eigenaar van een brilletje.

Ondertussen is deze ingewisseld voor een stel lenzen.

Je kan je misschien wel voorstellen dat ik door de jaren heen vaak genoeg bij de opticien ben geweest, de mevrouw die dat in mijn geval was kende ik aardig goed.

Ik vond het ontzettend leuk dat ik als klein meisje telkens door haar aangesproken werd met mijn voornaam, alsof ze me daadwerkelijk kende.

Het was iets spontaans, de manier waarop ze mijn naam zei, kwam naar mijn idee geheel uit haarzelf. Ze onthield gewoon mijn naam, ik voelde me zéér vereerd.

Prachtige selfie met mijn huidige bril :)

Tot ik bij een van de laatste afspraken zag dat ze al die tijd een kaart had met mijn naam en verdere gegevens erop. Mijn dossier.

Een blaadje wat ze elke keer erbij pakte net voor ze mij in de wachtkamer zou roepen met de woorden: "Aimée? Kom jij eventjes met mij mee?". 

Zo spontaan als het klonk, zo afgelezen was het.

Ik was super teleurgesteld. 

De ballon van kindse naïviteit was kapot geprikt. 

Ik vind het geweldig om te zien hoe een kindje zich kan verwonderen over de blaadjes van een bloemetje en de sterren die aan de hemel staan. 
Ze zijn verwonderd door sneeuw, de sterrenhemel, films, iemands haar, iemands bril, een spelletje, een glitter pen, noem maar op.
Die constante verwondering verdwijnt gedurende jaren en de sterrenhemel wordt normaal, glitter pennen zijn niet meer cool en bloemetjes worden niet eens meer opgemerkt.
Deze naïviteit wordt soms door de wereld met de grond gelijk gemaakt zoals in mijn prachtige anekdote van de opticien, waardoor je langzaam verbitterd en je niet meer verwonderd over de wereld en de mooie ietwat naïeve kanten van het leven niet meer ziet.

Ik heb een lerares gehad die duidelijk verbitterd was door de jaren heen. Ze had zelf een kindje waar ze zogezegd jaloers op was, haar dochtertje was zo verwonderd door de voorwerpen om haar heen, haar familie en de natuur dat mijn lerares zich realiseerde dat zij dat niet meer was.

In plaats van hierdoor meer te gaan letten op de kleine magische facetten van het leven, concludeerde ze hieruit dat vanaf de pubertijd de magie uit het leven wordt gezogen.

Hierover heeft ze een lesblok, wat op mijn school 75 minuten duurt, lang gepraat. En ons zo verteld waarom wij, pubers (awful word), ongemotiveerde, verveelde, asociale 'wezens' waren. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik na deze les redelijk ongemotiveerd en verveeld was en aardige asociale neigingen richting haar kreeg.

Hoe kon het leven je zo laten beïnvloeden dat je daadwerkelijk gaat geloven dat alleen je kinderjaren magisch zijn? Kijk om je heen!

Ik waardeer de naïviteit van een kindje ontzettend, en natuurlijk zien zij sneeuw of zonlicht iets magischer dan wij doen, gewoon omdat wij het al vaker gezien hebben. Dat is niet gek!

Het gene wat je ervaren hebt als klein kindje, het geloven van alles, dat is weg. Het leven heeft je hier en daar teleurgesteld waardoor je misschien iets cynischer bent geworden, maar je kan zelf de waarde van dingen weer terug vinden!

Kijk nu eens goed naar de foto hierboven, je kan met niet vertellen dat je je niet verwonderd over het feit hoe de zon door de rijen bomen schijnt, hoe mooi de sneeuw oplicht in het licht en de bomen schaduwen neerleggen op de sneeuw waardoor een prachtig contrast ontstaat. 

Ik denk dat er nog genoeg dingen zijn om je over te verwonderen, deze zullen niet altijd meer te maken hebben met alledaagse dingen maar deze wereld bevat zoveel meer dan dat. 

De manier waarop het brein werkt en waarom we allemaal verschillende dromen hebben, hoe onze karakters ontstaan en hoe sommige mensen aanleg kunnen hebben voor bepaalde dingen? Hoe het toeval ons lot kan veranderen en een ontmoeting de toekomst vast kan leggen.

Allemaal dingen waar ik dan weer, als saaie, ongeïnteresseerde, verveelde puber magie in zie en me over verwonder. 

Mocht iemand mij ooit verbitterd en negatief verhalen horen vertellen over hoe saaier en grijzer het leven wordt met de jaren, stuur me alsjeblieft een link van dit artikeltje zodat ik weet hoe ik vroeger over zulke verstofte mensen dacht.

Daarnaast, verwonder je je toch ook over kindjes die zich verwonderen.

Telt dat niet meer mee dan? 

xoxo

Aimée