Een beetje bang

Angst is een veel te groot woord voor het gene waar ik het vandaag over ga hebben.
Ik vind het heel leuk om dingen te doen die net wel, net niet, in mijn comfortzone liggen.
Het randje van comfort wordt aangeraakt en misschien wel overschreden. Het gevolg hiervan is bij mij een gevoel van spanning.
Ik krijg spontane neigingen om terug te krabbelen naar mijn warme, veilige en vooral vertrouwde gebied. Ik zie het plezier van het opeens ó zo grote 'risico' niet meer in.
Opeens ben ik een beetje bang.

'De comfortzone' bestaat eigenlijk niet, ik kan alleen maar spreken over die van mij. Rondom mij liggen namelijk hele andere lijnen, die grenzen representeren, dan om jou. Een comfortzone verschilt dan ook bij iedereen, terwijl ik een echte huismus ben en weggaan een eng idee vind, zal een ander de gedachten van telkens thuis blijven verstikkend als verstikkend ervaren.
Het lastige hieraan is de juiste grens zoeken, welke grens is er eentje die je kan overschrijden en welke kan je beter met rust laten?
Wanneer is iets leuk en spannend, wanneer ga je te 'ver' en loop je een slechte ervaring op?

Zoals vele plaatjes je op Tumblr vertellen, ga je pas leven zodra je uit deze comfortzone stapt. Het paradox hieraan is dat het binnen deze zone juist zo fijn lijkt, wat het 10x moeilijker maakt om deze te verlaten.
Nu is het zo dat ik een dromer ben en dus de gebieden buiten het bekende al duizend keer verkend heb.
In mijn hoofd.  
Sorry als je moe wordt van mijn eeuwige geratel over dit bepaalde onderwerp, maar ik heb een column op Girlscene mogen schrijven, (lees het hele verhaal: hier).
Dit lag geheel buiten mijn comfort zone, nadat ik het mailtje had verzonden of ik misschien voor hen iets mocht schrijven had ik het eigenlijk al opgegeven.
Punt 1. Wáárom zouden ze reageren?
Punt 2. En als ze al reageerden, alsof ik dan goed genoeg was!

Toen ik uiteindelijk een column mocht schrijven was ik al geheel verbaasd, als er meer dan 8000 views op kwamen, dan mocht ik nog een keer een van mijn schrijfsels opsturen.
8000, dikke doei, ik verwachtte nog geen 1000. 
Het tegendeel werd bewezen, dinsdag om 16.00 stond mijn column online en woensdag avond rond 22.00 waren de 8000 gehaald. Ik was stomverbaasd.
Nu mag ik dus nog een keertje een column schrijven, ik besef het zelf niet eens.

“A ship in harbour is safe, but that is not what ships are built for.”

—  John A. Shedd

Ik kwam op het idee om een stukje over deze 'spanning' of 'angst' te schrijven omdat ik keer op keer op keer weer bang werd.
Toen ik het mailtje verstuurd had, was ik bang geen antwoord te krijgen.
Toen ik mijn proefcolumn opgestuurd had, was ik bang afgewezen te worden.
Toen mijn column op Girlscene kwam, was ik bang voor negatieve reacties en 0,0 views.
Toen mijn column meer dan 8000 views haalde, was ik bang tóch niet goed genoeg te zijn om er nog een te mogen schrijven.
En nu, nu ik weet dat ik er nog een mag schrijven, ben ik bang dat die niet zo goed ontvangen wordt als de vorige.
Zoals ik aan het begin al zei, angst is het foute woord, het is een tintelend, zenuwachtig gevoel in je buik en ondertussen wen ik eraan.
Het beetje bang voelt niet vertrouwd en ook niet prettig, maar het voelt toch goed. 
Het laat mij merken dat ik bezig ben met iets waardoor ik misschien neergehaald word, een flater sla en een slechte ervaring opdoe, maar misschien ontplooi ik hierdoor mezelf een klein beetje meer.
Deze tinteling, dit kleine beetje bang, is een goed teken.

Ik heb makkelijk praten, het heeft tot nu toe allemaal heel goed voor mij uitgepakt en ik heb geen slechte ervaring opgedaan, hierdoor herken ik dit kleine beetje angst nu als iets goeds. Zolang het rondom mijn schrijven hangt.
Ik heb namelijk van kleins af aan al last van heimwee, niet dramatisch en een of twee nachtjes kan ik makkelijk wegblijven van huis, maar langer dan dat wordt het voor mij al lastig.
Het gekke hieraan is dat ik rondom mijn schrijven nu buiten mijn comfortzone ben gekomen, het bevalt me er wel en ik herken dat kleine beetje bang als een manier waarop ik mogelijkheden creëer. Bij het organiseren van tripjes weg associeer ik dat gevoel met geheel iets anders, dan zie ik het echt als bang zijn, als risico's zien en het ondernemen van iets waar ik eigenlijk niet zo veel zin meer in heb, allemaal dankzij dat kleine beetje angst.
Hoe gek het ook is heb je om allerlei verschillende 'onderwerpen' een comfortzone liggen, en ook al ben je uit de ene gestapt, wil dat nog niet zeggen dat je makkelijker uit een andere komt.

Ikzelf heb ervaren hoe heerlijk het is buiten sommige comfortzones, en misschien is de volgende ervaring minder leuk, misschien kom ik mezelf wel kei hard tegen, ik heb het in ieder geval op één gebied geprobeerd. 
En met deze, tot nu toe, positieve ervaring, lukt het me misschien eerder om ook een andere zone te doorbreken.

Een beetje bang blijven we toch allemaal, maar is dat nu zo erg? 


“Great people do things before they’re ready. They do things before they know they can do it. Doing what you’re afraid of, getting our of your comfort zone, taking risks like that - that is what life is. You might be really good. You might find out something about yourself that’s really special and if you’re not good, who cares? You tried something. Now you know something about yourself.”

—  Amy Poehler 


xoxo
Aimée

Ps. Vind je mijn blog leuk? Elke dinsdag komt er een nieuw artikeltje online! Wil je helemaal op de hoogte blijven? Volg me dan op Google + of Bloglovin'. Daarnaast kan je ook mijn Facebookpagina 'liken' en dan blijf je op de hoogte van wat ik schrijf met gemakkelijke links naar mijn blog toe! Laat me weten wat je er van vindt!