Hoger, beter, perfecter

Je moet slank zijn, natuurlijk niet té slank, er wordt wel verwacht dat je een stel mooie billen hebt en een paar borsten die je BH royaal vullen. 
Je moet kleding dragen die bij jezelf past, die bij iedereen in de smaak valt en je perfect staat. Daar tegenover staat, dat het wel origineel moet blijven, je mag namelijk geen meeloper zijn, en pas op met het geven van je eigen draai aan je outfit, want zodra je dat een tikje te veel doet val je opeens niet meer in de smaak bij iedereen.
Het gene wat je doet met je leven, zoals je baan of je opleiding, moet bijzonder zijn en het moet goed gaan, niemand staat namelijk te wachten op jouw probleemsituatie. Met deze baan of opleiding moet je écht iets betekenen voor de wereld, het moet goed verdienen máár het mag niet té intellectueel of té artistiek zijn.
Je moet, je moet, je moet.
We moeten eigenlijk helemaal niets, waarom lijkt het dan toch zo?

Op een of andere manier hebben we altijd de neiging om beter te doen, we moeten hoger komen, dichterbij het ideaalbeeld wat op het moment uit zo geheten pure perfectie bestaat.

Het begint al op social media, op Facebook vliegen de foto's van mensen die leuke dingen doen je om de oren, en ik doe gezellig mee.
De mensen die daarentegen vage uitspraken erop zetten waarmee ze associëren dat het niet goed met ze gaat, maar de precieze oorzaak blijft raadselachtig, vinden we aandachttrekkers. 
Gek eigenlijk, want wat willen wij bereiken met onze statussen, Twitter berichtjes of foto's op instagram over hoe leuk iets wel niet was? Precies hetzelfde als degene die een raadselachtige zin op het internet zet, we willen gewoon aandacht.
Als je dus laat zien dat het niet zo goed met je gaat ben je een aandachtszoeker, alsof het niet 'slecht' of 'minder' met ons mag gaan.
Ikzelf weet hoe lastig ik het vind om aan iemand te vertellen als ik eventjes niet lekker in mijn vel zit, alsof dat verboden is, alsof het niet getolereerd wordt in onze samenleving.

Als je een tijdschrift leest staat in de ene helft hoe je je lekkerder in je eigen vel kan voelen en tips daarvoor terwijl aan de andere kant je dood gegooid wordt met 'gezonde' manieren van afvallen, afbeeldingen van modeshows, zogenoemde must-haves en manieren waarop je je kan opmaken.
Gewoon om ons te verbeteren, te veranderen, ons aan te passen aan de maatschappij.

Het is alsof onze maatschappij telkens weer boven zich uit wil stijgen, we willen beter worden met alles. Carrière moet gemaakt worden, maar het familieleven mag niet weggecijferd worden.
Als ik vanuit mijn eigen leventje spreek wordt van ons verwacht dat we een baantje hebben, goed presteren op school, toch op zijn minst een select groepje vrienden hebben en hiertussen de perfecte balans vinden.

Het is een onwijze tweestrijd, wat is nu belangrijker prestatie of goed in je vel zitten. 
Aan de ene kant lijkt het en krijgen vele het gevoel, je ziet het al aan de plaatjes die je op internet vindt zoals de bovenstaande twee, dat prestatie boven jezelf gaat.
Ikzelf vind dit zó jammer, want de maatschappij is geen persoon, wij nemen allemaal deel aan de maatschappij en zo maken we het moeilijk voor onszelf.
Ikzelf streef altijd naar het beste, als je me de vraag stelt waarom, weet ik je geen antwoord te geven.
De laatste tijd begin ik me te realiseren dat zolang ik mijn best gedaan heb, het goed is. Zolang ik alles uit mezelf gehaald heb is het goed, het resultaat maakt dan niet zoveel uit het gaat om het proces.
Jammer genoeg wordt vaak niet gekeken naar je proces, het gaat erom wat je uiteindelijk kan presteren, kan leveren.
Heel simpel voorbeeldje, iemand die ongelofelijk hard werkt maar de HAVO niet haalt, zullen ze niet laten slagen vanwege zijn of haar inzet. 

Soms denk ik dat het in ons voordeel is, dat de maatschappij zo prestatie gericht is. Als deze dat niet was, waren we niet geweest waar vandaag de dag zijn. 
Het rotte eraan is dat er altijd mensen in doorslaan, dit zegt niets negatiefs over deze mensen! De druk die we onszelf eigenlijk opleggen wordt zwaarder en zwaarder en je zult altijd mensen hebben die hier onderdoor gaan.

Zie het als een trap die steeds steiler wordt, je wil hoger en hoger komen, maar als jouw trap of ladder zijn ideale toppunt bereikt heeft, waarin je een balans hebt tussen de verschillende facetten van je leven, klimmen vele nog door.
Burn-outs, depressies, overspannen, je hoort er ontzettend veel van tegenwoordig. 
We klimmen allemaal verder dan nodig, we gaan zo hoog dat we boven onszelf uitstijgen waardoor we van de ladder afvallen en uiteindelijk lager moeten beginnen dan we ooit geweest zijn.

Waarom willen we alsmaar meer, alsmaar beter en alsmaar hoger komen?
Wat is er mis met gewoon een trede ergens in het midden, ook al staan 10 vrienden boven je, als jij daar fijn staat, blijf lekker staan.
We meten onszelf constant met de mensen om ons heen en raken daardoor geobsedeerd om deze mensen bij te benen of te evenaren.

En dan komen we weer aan bij het feit dat we altijd maar de positieve dingen van onszelf moeten laten zien, en deze dus ook van andere zien.
Stel, je hebt een vriendin en zij heeft tegelijkertijd met jou proefwerkweek, na de proefwerkweek lees je op Facebook dat ze 2 zevens heeft gehaald en één 8, je kijkt naar je eigen lijst en er staan vooral zesjes op en één 7. Je zegt tegen jezelf de volgende keer harder te leren, wat je vriendin kan, kan jij ook.
Je vriendin had meer dan 3 toetsen, de punten van die andere toetsen heeft ze niet op Facebook gezet, misschien waren dat wel royale onvoldoendes, maar dat beeld krijg je niet te zien, dat staat niet op Facebook.
Het gene wat ik hiermee probeer te zeggen is dat je mensen gaat proberen te evenaren waarvan je het hele verhaal niet weet. De maatschappij is ingesteld op mensen die gelukkig zijn die alle touwtjes in handen hebben en zo hun leven perfect doorlopen, de minder perfecte momenten delen ze met hun naaste personen en laten het daarbij.
Jij als buitenstaander mag mee genieten van de perfecte momenten uit hun levens en kijkt daar natuurlijk onwijs tegenop, bij jou gaat namelijk de helft van de dingen fout, maar bij hen loopt álles op rolletjes.
Als je jezelf met iemand anders vergelijkt, probeer je dan te realiseren dat je nooit het hele verhaal weet, iedereen heeft last van tegenslagen en ondanks dat ze het niet op Facebook, Twitter, Instagram zetten, of het tegen jou vertellen, ze zijn er wel. Jij hebt er alleen geen weet van.
Je meer inzetten is geen fout iets, streven naar een hoger doel ook niet. Je moet het alleen voor jezelf doen en niet om andere bij te benen of zelfs te evenaren, je doet het voor jezelf.

En sta je redelijk stabiel op je ladder? Vertel mij dan eens waarom je verder zou klimmen.
De enige vorm van perfectie die je kan behalen is naar mijn mening de perfectie van het zijn van jezelf, op jouw stukje ladder, in jouw leventje. 

Ps. Vind je mijn blog leuk? Elke dinsdag komt er een nieuw artikeltje online! Wil je helemaal op de hoogte blijven? Volg me dan op Google + of Bloglovin'. Daarnaast kan je ook mijn Facebookpagina 'liken' en dan blijf je op de hoogte van wat ik schrijf met gemakkelijke links naar mijn blog toe! Laat me weten wat je er van vindt!