Met allerlei kleurtjes, tekeningetjes en veel moeite werd de kalender in elkaar geknutseld, zodat ik de tijd precies bij kon houden via de vrolijke vakjes.
Ondertussen zijn twee weken een tijdsboog die niets meer voorstelt, dagen vliegen 10x sneller voorbij dan dat ze vroeger deden en twee weken tot sinterklaas betekent nu meestal stress voor gedichtjes, surprises of nog ongekochte cadeautjes.
Tegenwoordig is twee weken geen lange tijd meer, een aantal maanden of een halfjaar, dát duurt lang. Als iets nog maar twee weken weg is, is het in feiten zo daar.
Hoe ouder we worden hoe meer tijd we achter ons hebben liggen en hoe sneller de tijd zich onder onze voeten lijkt te verplaatsen, als ik uiteindelijk helemaal klaar ben met school dan maakt een week geen verschil meer en een maand ook niet. De 'grote' plannen zijn voor over een jaar of voor later als het moment zich voordoet.
Alsof ons geduld uitgerekt wordt, alsof tijd relatief niet meer hetzelfde is.
Uren, dagen, weken, maanden, jaren.
Allemaal namen voor bepaalde hoeveelheden tijd.
Wat zeggen ze ons, wat zegt tijd ons?
Ik las laatst ergens, en het spijt me als ik het fout heb, dat als je het bestaan van de aarde omzet naar 24 uur, dat wij, de mensen, maar 5 seconden zouden bestaan.
De precieze getallen weet ik niet meer, maar 5 seconden?
We zijn maar een gedachten, een momentje, een korte ingeving van de hele geniale wereld die hier bestaat.
Terwijl ik me druk kan maken over iets van volgende maand, zo is dat relatief niet eens in tijd uit te drukken, zo kort is het.
In deze 5 seconden hebben er ongeveer 107 miljard mensen geleefd -thanks to Google-, mensen die een gewoon normaal leventje geleid hebben zonder al te veel op te vallen, in ieder geval niet genoeg om nu nog herinnerd te worden, en er zijn mensen die zogezegd hun afdrukken achter gelaten hebben zoals Martin Luther King die ons vertelde over zijn droom, Adolf Hitler die een zeer bijzonder idee had over hoe de wereld eruit moest zien of een schilder zoals Picasso waar werken nu nog van besproken worden.
Deze mensen hebben volgens ons iets 'betekend' voor de wereld, of het nu goed of slecht is geweest ze hebben hun invloed uitgeoefend op het bestaan hier op aarde.
Maar als je nu kijkt, dat wij maar 5 seconden van die hele 24 uur zijn, wat is dan invloed?
Het idee dat alles wat wij doen geen nut heeft is een gedachten die bij mij er niet echt in wil. Ik ben echt zo'n type wat iets wil betekenen.
Als je het boek 'The fault in our stars' hebt gelezen, of de film hebt gezien, dan weet je dat Augustus bang was voor 'oblivion', vergetelheid.
Ik kan me daar wel een beetje indenken, het is niet dat ik door iedereen op deze aarde gekend wil worden, maar meer dat de mensen in wiens leventjes ik ben geweest mij blijven herinneren.
Ikzelf ben iemand die zoveel mogelijk noteert zodat ik het niet vergeet, en hopelijk nooit meer vergeet. Zo heb ik een gedachtenboekje waar mijn herinneringen in vorm van treinkaartjes, concertkaartjes en programmaboekjes inzitten, daarnaast heb ik een potje met 'Things I want to remember from 2014' waar allemaal briefjes inzitten gevuld met woorden die momenten omschrijven die ik graag zou willen onthouden. Over de vele dagboeken die ik gevuld heb met ervaringen nog niet gesproken.
Ik wil onthouden, ik wil later teruglezen en weer herinneren hoe het ook al weer was.
Ik denk dat wij misschien niet in die 24 uur iets kunnen betekenen, mits we de hele wereld opblazen, maar ik denk dat we op ons eigen schaalniveau; de 5 seconden, van alles kunnen betekenen.
Ik denk dat geschiedenisboeken nog een veel te grote lijn hebben qua mensen die iets betekend hebben. De geschiedenis is nog een schaalniveau te groot.
Als we nu eens per mens gaan kijken, ieder mens heeft misschien wel andere mensen die hem of haar beïnvloed heeft.
Het idee dat wij niets voorstellen, niet meer dan een zucht, een geluidje of een oogwenk zijn, vind ik jammer, wat doen we hier dan nog? Waarom doen we dan nog al die moeite?
Het schaalniveau van 24 uur bevalt me niet.
Ik denk dat ik liever per persoon kijk om te zien we invloed op je heeft (gehad). Want uiteindelijk begon Martin Luther King ook van persoon tot persoon.
Tijd is maar een begrip, je hebt vroeger en de toekomst, maar beide bestaan eigenlijk alleen maar in ons hoofd, in de vorm van herinneringen of toekomstplannen, het zijn gewoon gedachten. De toekomst 'is' er zogezegd niet, hij komt wel maar dan herkennen we het als nu. Het verleden 'is' ook niet meer, het is er geweest en in ons hoofd herkennen we het als herinneringen.
Als we nu eens alle begrippen van tijd aan de kant zetten, dan is vergetelheid opeens een veel minder onwerkelijk begrip en maakt het ook niet zo veel uit.
Ook al zijn wij maar 5 seconden van 24 uur, ook al kan ik met mijn 16 jaar nog niets betekenen voor deze wereld, het maakt niet uit.
Je zit hoe dan ook in je omgeving gevangen voor nú en daar gaat het om, binnen deze omgeving heb jij invloed, geloof me.
“Lost – Yesterday, somewhere between sunrise and sunset, two golden hours, each set with sixty diamond minutes. No reward is offered, for they are gone forever.”
— Horace Mann
Aimée
Geen opmerkingen:
Een reactie posten