I read a book

Mijn inspiratie was een beetje op voor het schrijven van een artikel, daarom komt deze ook een dag later dan normaal op mijn blog te staan. Naast een gebrek aan inspiratie zit ik ook tot over mijn oren in het schoolwerk. 
De momenten dat ik tijd had las ik in een boek wat ik in de zomervakantie gekocht had bij 'The English bookstore' in Amsterdam. 
Ik voegde het boek toe aan mijn 'to-read' lijstje en het kwam langzaam dichterbij, zo was het moment een kleine 5 dagen geleden aangebroken dat ik aan het boek begon en eergisteren nacht heb ik de laatste woorden gelezen.
Het boek dat ik gelezen heb heet 'The Longest Ride' en is geschreven door Nicholas Sparks, een man die je misschien eerder kent van The Notebook, Dear John, Safe Haven enzovoort. 
The Notebook is lange tijd mijn lievelingsfilm geweest waardoor ik het boek ook heb gelezen, verder heb ik geen van zijn boeken gelezen, maar wel zijn films gezien. Als het net zo is als bij The Notebook houden ze zich bij de films heerlijk goed aan het verhaal zoals het in het boek genoteerd staat. Daar houd ik van, dan blijft het puur en verbreekt het de verbanden met de basis, de grondslag, het boek niet.
De manier waarop ik dit boek las was met een potlood in mijn hand, op die manier kon ik prachtige woordencombinaties en zinnen onderstrepen die ik graag wil onthouden.
Omdat dit boek me helemaal mee heeft gesleept in haar verhaal, of eigenlijk verhalen, wil ik graag met jullie delen hoe mooi het was.

Zoals ik al zei, ik heb het boek bij 'The English Bookshop' in Amsterdam, het boek heb ik dus ook in het Engels gelezen en ik ben heel erg blij dat ik dat gedaan heb!

Wat zaten er prachtige quotes tussen, die nu dus onderstreept zijn met potlood ;).

Je leest eigenlijk twee verhalen vanuit 3 oogpunten.

Een oogpunt is Ira, hij is een oude weduwnaar van 91 die met zijn auto van de weg af is geraakt in een sneeuwbui, je volgt hem voor de komende uren die hij daar spendeert, terwijl hij en zijn autootje ondergesneeuwd worden. Zolang als Ira hier opgesloten zit en nadenkt over of hij hier ooit uit zal komen krijgt hij bezoek van zijn overleden vrouw, Ruth, die hem bij bewustzijn probeert te houden door hun hele geschiedenis door te lopen. Hoe ze elkaar ontmoet hebben en welke herinneringen ze samen gemaakt hebben.

Dan had je de tweede verhaallijn van Sophia, een meisje uit New Jersey die op de universiteit kunst geschiedenis studeert en net uit elkaar is met haar vriend. Zij ontmoet een nieuwe jongen Luke wie meteen de derde verhaallijn is.

Luke is een jongen uit North-Carolina en leeft samen met zijn moeder op een boerderij, hij doet mee aan rodeo's door het hele land als werk en rijdt dus op stieren, hij is precies het tegenovergestelde van Sophia, maar de twee worden verliefd en je kijkt vanuit beide oogpunten hoe ze dit ervaren. 

“And in your smile, I will live forever.”

—  Nicholas Sparks, The Longest Ride

In eerste instantie is het gewoon een leuk boek, mooi verhaal, maar niets bijzonders.
Hoe langer je leest en hoe dichter je bij de 400e en laatste pagina komt, hoe meer je in het verhaal gezogen wordt en merkt dat het niet zomaar een mooi verhaal is, het is meer alsof je iedereen kent die een rol speelt in het boek. Je wordt verliefd op Luke tegelijkertijd met Sophia en je leeft mee met Ira hoe hij daar in die auto opgesloten zit, je begrijpt Ruth en de motivatie van haar daden om Ira wakker te houden en voelt een ongelofelijke hoeveelheid aan sympathie voor Linda, Lukes moeder.

“I wish I had the talent to paint the way I feel about you, for my words always feel inadequate. I imagine using red for your passion and pale blue for your kindness; forest green to reflect the depth of your empathy and bright yellow for your unflagging optimism. And still I wonder: can even an artist’s palette capture the full range of what you mean to me?”

—

Ira Levinson, The Longest Ride

Het boek was heerlijk om te lezen, ik herkende vele dingen erin en werd enthousiast omdat kunst er in betrokken wordt en uiteindelijk een hele grote rol speelt in het verhaal. Natuurlijk is het niet het meest spannende boek, in vergelijking tot Carlos Ruiz Zafon is dit niets, toch leefde ik elke keer weer mee met de gevoelens van de personages en zijn er uiteindelijk zelfs een paar traantjes over mijn wangen gerold terwijl ik de bladzijdes omsloeg. 

“Ira: Before you’d even left the store, I knew that we would one day be married.

Ruth: You always say this, but it is not true. You barely looked at me.

Ira: I couldn’t. You were the most beautiful girl I’d ever seen. It was like trying to stare into the sun.”

—  The Longest Ride
- Nicholas Sparks

Het leuke aan het boek was dat het ongelofelijke afwisseling gaf, je las dan over Ira en Ruth en dan weer over Sophia en Luke, daarnaast had Luke een eigen leven in verband met het rijden van stieren en zat Sophia gewoon op school waardoor het niet altijd hen twee samen was.
Dit boek was een en al genot om te lezen, het was prachtig geschreven het plot was perfect en de ontknoping was prachtig. Naast het feit dat het twee jaloersmakende liefdes verhalen zijn, was het niet klef of uitgemolken. De 400 pagina's die gevuld zijn met prachtige quotes om dit verhaal te doen overbrengen waren er precies genoeg. Een meer of minder was niet nodig geweest.

“If there is a heaven, we will find each other again, for there is no heaven without you.”

—  Nicholas Sparks, The Longest Ride

Als ik je iets mag aanraden, lees dit boek vooral een keertje, het kost niet veel tijd, ikzelf had het in minder dan een week uit en het is een heerlijke bron van afleiding. Het is niet eng, niet te zoetsappig en ook zeker niet ontiegelijk spannend, maar het neemt je mee.

It takes you for the longest ride, called life.