Verhalen

Verhalen.
Ik associeer ze met plaatsen zoals bibliotheken en boekwinkels, gek eigenlijk, want waarom tellen alleen de verhalen die geschreven worden mee, waarom staan deze op nummer een als ik aan 'verhalen' denk?
In mijn hoofd vormen zich honderden verhalen, die ikzelf niet waardig vind omdat ik ze, nog, nooit op papier gezet heb.
Allerlei verschillende verhalen, een over een man die in 'een hemel' is en terugkijkt op zijn leven en niet weet waarom hij overleden is, een over een fantasiewereld onderwater waarbij zeemeerminnen een grote rol spelen, een over een terugkerende moordenaar die telkens toe slaat op nieuwjaarsnacht en last but not least een liefdesverhaal tussen twee jonge mensen die uiteindelijk erachter komen dat hun paden onbewust al veel eerder gekruist zijn.
Allemaal verhalen in mijn hoofd die vaak al een titel gekregen hebben en een hoofdpersoon, allemaal verhalen die ik niet op papier zet, maakt dat ze minder verhaal-waardig?
Tussen het papier van de boeken in een boekwinkel zijn verhalen verwikkeld en verstopt, maar naast de boeken zullen er meerdere verhalen rondspoken in zo'n winkel.
Als ik al zoveel verhalen in mijn hoofd heb zitten, naast mijn zogenoemde eigen verhaal over wie ik ben, wat ik doe en wat ik wil, moet je nagaan hoeveel verhalen er door een ruimte zweven wanneer er een handje vol aan mensen rondloopt. Daarnaast moet de lucht zwaar zijn van de woorden en verhalen als je je op een druk marktplein begeeft.
Ik heb ooit een boek gelezen waarbij een keer per jaar de muren mochten praten, het was magisch realisme, elke steen vertelde dan wat het allemaal gezien had, gehoord had en vooral wat het kwijt wilde. Als ik daar zo over nadenk begint het steeds onlogischer te worden dat ik verhalen zo goed als alleen associeer met boeken.
Elk gebouw heeft een verhaal en jijzelf bent ook deel van een verhaal.
Boeken zijn niet de grootste verhalen vertellers die er bestaan, dat zijn wij.


Terwijl ik met mijn voeten op de bank zit en aandachtig aan mijn thee slurp, komen allerlei bekenden maar daardoor niet minder leuke verhalen mij ten oren.
Ik was omringd door mijn gezin en familieleden en iedereen vertelde de verhalen die hij of zij zich nog kon herinneren, nieuwe verhalen, oude verhalen, verhalen over opa of oma, verhalen over zichzelf. Allerlei soorten verhalen.
9 van de 10 verhalen kende ik al, maar sommige waren ook voor mij geheel nieuw. 
Woorden en ervaringen werden met elkaar gedeeld door middel van hard gelach en royale overdrijvingen. 
Als ik aan verhalen denk, denk ik aan boeken, maar een verhaal is zoveel meer.
Ik kan bijvoorbeeld nergens zo van genieten als van het tafereel wat ik zojuist omschreef, met zijn alle in een ruimte, vrienden of familie maakt niet uit, en verhalen met elkaar delen. 
En stel, je schrijf zo'n verhaal op, zou het dan nog dezelfde lading hebben? Dezelfde hoeveelheid gelach ontvangen en complimenten aannemen? Of zou het dan opeens een heel ander verhaal worden?
Een verhaal is maar een verzamelnaam van een onwijs grote familie die gecreëerd is door de mens, want daar begint het allemaal mee, met ons.

“Stories are the most important thing in the world. Without stories, we wouldn’t be human beings at all.”

—	Philip Pullman

Ik weet niet of ik ooit 'fed up with' verhalen kan raken, ik denk dat ik altijd wel in ben voor een mooi verhaal, een ervaring of een boek. Het idee dat iedereen die ik ken en dan nog alle andere aardbewoners verhalen met zich meedragen is onwerkelijk.
Er zijn al zo absurd veel boeken, als je dan na gaat dat de schrijvers achter die boeken nog een verhaal met zich meedragen waarbij andere mensen een rol spelen en dat die mensen óók weer een heel eigen verhaal hebben om te vertellen is toch gek!
Hoeveel verhalen kent deze wereld wel niet, we zijn helemaal niets in het universum, als je onze planeet zou verwijderen zou het niet eens belangrijk zijn waarschijnlijk, maar toch, ondanks onze nietigheid en ons kleine bestaan dragen we allemaal verhalen met ons mee. Verhalen die misschien wel moeten worden opgeschreven of verteld om uiteindelijk gehoord of gelezen te worden. 
Dat ik misschien nog wel het mooie eraan, zodra je je gaat verdiepen in andermans verhalen, word jouw eigen verhaal een stuk interessanter omdat er meerdere dingen in voort komen.
Als ik niet zoveel gelezen had, dan zou ik op een heel ander level verkeren op het moment dan waar ik nu ben, gewoon omdat er hele andere invloeden bij mij naar binnen zouden komen. Mijn liefde voor verhalen is begonnen bij mijn ouders die me voorlazen en al snel las ik zelf. Boeken zijn alleen maar een tastbare vorm van verhalen, want al vrij snel raakte ik verzot op dagen met familie of vrienden vanwege de vertelsels die daar werden gedeeld en nu kijk ik op Youtube Button Poetry, lees ik op Facebook allerlei soorten van 'Humans of...'  en 'Souls of...'. Mijn liefde is gegroeid, maar de basis is wel zeker het boek.

Het hele concept verhaal is eigenlijk zo paradoxaal als maar zijn kan. Wijzelf zijn een verhaal, wij vormen een verhaal en nog kunnen we geïnteresseerd zijn in andere verhalen of maken we juist verhalen, terwijl alles wat er is gewoon een verhaal heeft.
Je hebt natuurlijk hele boeiende en wat minder interessante verhalen maar een verhaal is een verhaal en iedereen heeft er waarschijnlijk eentje te vertellen.
Terwijl ik me focus op de kleine verhalen om me heen gevangen in boeken, een goed gesprek, filmpjes of Facebook berichtjes, besef ik nooit dat ikzelf deel ben van een groot verhaal. Je kan het redelijk ingezoomd houden en mijn leven als een verhaal zien, maar dan ga je naar mijn leefomgeving kijken waarbij al meerdere verhaallijnen door elkaar lopen en als je helemaal uitzoomt zodat je de wereld ziet is dat eigenlijk hét verhaal, hét verhaal van de aarde, of nog beter, het universum. 
Wat een gek iets.

Het verhaal

zelfst.naamw.

Uitspraak:	[vərˈhal]
Verbuigingen:	ver|halen (meerv.)

1) verslag van echte of gefantaseerde gebeurtenissen

Voorbeelden:	`verhalen vertellen`, `het scheppingsverhaal`
Synoniemen:	vertelling, geschiedenis
je verhaal doen	(je persoonlijke verslag geven)
op verhaal komen	(herstellen van een indrukwekkende of vermoeiende gebeurtenis)

Voor de mensen die het niet weten, ik heb een bril, toen dit persoontje 3 was kon ze allerlei dingen al niet meer zien en kreeg ik een schattig rond brilletje op mijn neus geplaatst. 
Als je een bril hebt zul je dit wel herkennen, maar zodra je deze afzet wordt alles een beetje waziger, alsof je een lagere resolutie beeld hebt met dus grovere pixels.
Ik deed mijn bril alleen af zodra ik ging slapen en dan was het ook nog eens donker. Mijn redenering als klein meisje van, wat zal ik zijn geweest 5? 6?, was dat ik een hoofdpersonage van een boek was, en 's ochtends deed iemand in de échte wereld het boek met mijn verhaal open waardoor het licht werd in mijn wereld. 
Zodra zij ging voorlezen speelde de gebeurtenissen zich af bij mij en als ik dan moest slapen en ik mijn bril afzetten en het donker werd, was het boek weer gesloten, alles was onduidelijk en donker want in een gesloten boek zie je niet veel. 
Of ik deze fantasie daadwerkelijk geloofde weet ik niet, maar ik vond het heerlijk om erover te fantaseren, over hoe de échte mensen mijn verhaal dan vonden en wat hún verhaal was. 
En zo dubbel als mijn kinderfantasie was, zo dubbel is het eigenlijk wel. Een verhaal is een zeer specifiek iets, terwijl het eigenlijk alles is wat er bestaat. 
Jouw verhaal, mijn verhaal, het verhaal van Nederland, dat van de wereld, daaruit bestaat dat ene grote verhaal van het universum.
En toevallig lopen er op dit aardbolletje mensen rond, die ze gaan vertellen, opschrijven of zelfs verfilmen, waardoor er bij een meisje zoals ik een liefde kan ontstaan, voor verhalen en dus eigenlijk voor het hele bestaan.

xxxx,

Aimée