Er is waarschijnlijke en reden dat het een cliché onderwerp geworden is, het is gewoon iets wat veel besproken wordt en waar dus veel interesse naar is.
Lekker commercieel speel ik hier op in en schrijf ik er ook over.
To be honest was dat niet mijn insteek, ik kreeg gewoon een inspiratie momentje wat niet te negeren was.
Om een beetje achtergrond informatie te geven en tevens omdat ik er gewoon niet over op kan houden vertel ik iets over het Passenger concert wat ik in Keulen mocht bijwonen.
Gedurende het concert was er gewoon een en al eerlijkheid vanuit Passenger (het is heel gek om een persoon bij zijn artiestennaam te blijven noemen, maar Mike klinkt ook weer alsof ik hem ken, let's keep it on Passenger). Zijn grapjes, zijn bedankjes en zijn interactie met het publiek.
Natuurlijk ben ik een van de meest onervaren personen als het om grote concerten gaat, maar het was, of hij deed het lijken dat, het niet geïmproviseerd was. Natuurlijk heeft hij bij sommige liedjes gewoon een verhaal te vertellen, wat een bepaalde volgorde heeft en een begin en een einde, dat dat gewoon ingestudeerd is, daar twijfel ik niet aan. Alleen sommige grapjes, sommige opmerkingen en sommige spontane toevoegingen waren gewoon daar op dat moment en in combinatie met interactie met het publiek en dus niet van te voren bedacht, of op papier gezet, ze waren er gewoon.
Zulke kleine openbaringen van zijn persoonlijkheid, van zichzelf, waren de leukste momenten van het hele concert, toen ik me achteraf ging afvragen waarom ik deze momentjes zo erg waardeerde kwam ik op het antwoord uit, dat hij zichzelf was.
Hij floepte er soms dingen uit waarvan je de verwarring op zijn gezicht zag, "What the hell did I say?", zulke tekenen laten gewoon de 'echtheid' van zijn optreden zien en opeens wist ik waarom je altijd jezelf moest zijn.
Ik denk en ik geloof dat mensen bij iedereen een beetje anders zijn. Als ik thuis zit met mijn gezin kan ik heel rustig en teruggetrokken zijn terwijl ik me juist erg enthousiast 'presenteer' zodra een vriend of vriendin van mij over de vloer komt.
Toch zijn beide kanten manieren waarop ik mezelf uit, het zijn verschillende kanten van mij en mijn persoonlijkheid
Wat nu als iedereen elke karaktereigenschap die er bestaat bezit, alleen in verschillende maten? Waardoor we allemaal ons eigen mengsel van eigenschappen worden en zo allemaal totaal anders zijn maar toch opgebouwd uit hetzelfde.
Als je het meest rustige persoon wat je kent zo lang triggert zal er heus een punt zijn waarop hij of zij het zat is en boos wordt, niet omdat hij agressief aangelegd is, maar gewoon vanwege de omstandigheden.
Het gene wat ik wil zeggen is dat je karakter eigenlijk dieper is dan jij zelf zult weten en dat je over meer eigenschappen en kenmerken beschikt dan je zelf zult beseffen. Het rustige persoon zal van zichzelf niet weten dat hij of zij écht boos kan worden, gewoon omdat de omstandigheden het nog niet zover gekregen hebben.
Oordelen of iemand zichzelf is, vind ik als buitenstaander erg lastig, als ik mijn eigen 'zelf' al niet kan doorgronden, hoe moet ik dan kunnen vertellen of iemand anders zich niet aan zijn of haar 'zelf' houdt en dus niet zichzelf is.
Wel denk ik dat je aan iemand kan merken of hij of zij zich inhoudt of niet, als je mij in een groep zet waar ik me onzeker in voel zal ik zeker anders reageren dan ik zou doen bij een groep waar ik me zeker voel. En dat terwijl mijn gedachten evenveel grapjes, anekdotes en opmerkingen aandragen om te zeggen, ze komen er alleen niet uit, ik houd me in.
Stel in zulke situatie staat een van mijn vrienden naast me, die de Aimée kennen die veel meer vertelt, stuntelt en onzinnige dingen loslaat op gesprekken, dan zal hij of zij merken dat ik me inhoudt.
In eerste instantie wilde ik als boodschap van dit artikeltje meegeven; be yourself, maar nu ik zo terug kijk naar wat ik al op 'papier' gezet heb, ben je eigenlijk bijna altijd al jezelf, alleen bepalen de omstandigheden wat er van dat zogenaamde zelf naar buiten komt..
Het gene wat ik me realiseerde onder het concert van Passenger was dat het zo leuk was omdat hij zo open was, hij vertelde eigen verhalen en zweepte het publiek op maar toomde het ook in. Hij uitte zichzelf, met zijn muziek maar ook met de stukjes die hij tussendoor vertelde.
Ik denk dat het daarom belangrijk is dat je jezelf, whoever that may be, uit. Het lijkt me niet prettig altijd op je tong te moeten bijten en jouw ideeën, gedachten en toevoegingen voor je te houden.
Hoe vaak ik een vriend of vriendin van me, of mezelf, wel niet heb horen zeggen "Ja hij/zij was gewoon leuk, zo gezellig socially akward, weet je wel?", en heel toevallig weet ik precies wat ze met socially akward bedoelen.
Het staat ondertussen bijna gelijk aan meteen op het eerste moment die zogenaamde zelf zijn, meteen vanaf het begin je uitte zoals je je wil uiten.
Op deze manier kom je veel opener en indirect dus ook leuker over, hoe algemeen dat woord ook is.
Het rotte van deze eeuwige, en daardoor ondertussen commerciële, reclames en eigenlijk opstanden is dat ze nodig zijn. Ikzelf, en met mij waarschijnlijk nog 100 andere, raken geïnspireerd door deze campagnes en deze acties.
Ik denk dat iedereen dat gevoel van onzekerheid wel eens is bekropen, wat begint als een klein stemmetje in je achterhoofd maar eindigt als een zware rugzak op je rug.
Zolang je het persoontje wat je denkt te zijn niet waardeert of niet leuk vindt, hoe ga je dat dan leuk presenteren naar de buitenwereld?
Als je er voor zorgt dat je de dingen die je doet leuk vindt, je met mensen omgaat waar je je prettig bij voelt, je alleen dingen zegt waar je achter staat en je dus eigenlijk gedraagt naar hoe jij het het liefste zou zien, zit je waarschijnlijk snel een stuk lekkerder in je vel.
Want vertel mij eens, waarom je om zou gaan met mensen die in geheel andere dingen geïnteresseerd zijn en waar je dus eigenlijk weinig aankoppelingspunten mee hebt, waardoor je je bijna non-stop ongemakkelijk voelt bij hen in de buurt?
Waarom je kleding zou dragen die je eigenlijk helemaal niet lekker vindt zitten, niet leuk vindt staan of gewoon verschrikkelijk vindt? Om er bij te horen?
Als ik een rokje of een shirtje of een broek kocht, waarvan ik dacht dat 'dat ene groepje meisjes' het sowieso wel leuk van zou vinden, werd ik altijd teleurgesteld. Het werd niet opgemerkt of de moeite werd niet genomen om mij erop aan te spreken.
Toen ik dit opgaf en dingen ging dragen waar ik mezelf beter in voelde en welke ik leuk vond zonder dat ik er zo verzekerd van was dat het hen ook zou aanstaan, kreeg ik vaak onverwachte complimentjes, want wat zag ik er leuk uit die dag.
Je kan het toch niet sturen wie jou leuk vindt en wie jij leuk vindt.
Misschien is dat wel de hele zoektocht die de naam 'het leven' gekregen heeft, hoe zorg ik ervoor dat ik mezelf leuk vind en het gene wat ik doe leuk vind zonder asociaal, egoïstisch en narcistisch door het leven te gaan?
Ik denk dat we moeten beginnen met elkaar en onszelf respecteren.
Je hebt nu eenmaal een dosis eigenschappen gekregen die gegoten zitten in een bepaald lichaam en heel veel kan je er niet aan doen.
En ik kan ervaringsgetrouw vertellen, dat wanneer je gestopt bent met discussiëren met jezelf waarom je er zo uitziet en waarom je zo denkt en doet en je er er gewoon bij neerlegt; het is zo, het project leven er een stukje simpeler eruit ziet.
Maar ja, ik loop hier ook pas 16 jaartjes rond, dus wat weet ik er nu daadwerkelijk vanaf?
Om een beetje achtergrond informatie te geven en tevens omdat ik er gewoon niet over op kan houden vertel ik iets over het Passenger concert wat ik in Keulen mocht bijwonen.
Gedurende het concert was er gewoon een en al eerlijkheid vanuit Passenger (het is heel gek om een persoon bij zijn artiestennaam te blijven noemen, maar Mike klinkt ook weer alsof ik hem ken, let's keep it on Passenger). Zijn grapjes, zijn bedankjes en zijn interactie met het publiek.
Natuurlijk ben ik een van de meest onervaren personen als het om grote concerten gaat, maar het was, of hij deed het lijken dat, het niet geïmproviseerd was. Natuurlijk heeft hij bij sommige liedjes gewoon een verhaal te vertellen, wat een bepaalde volgorde heeft en een begin en een einde, dat dat gewoon ingestudeerd is, daar twijfel ik niet aan. Alleen sommige grapjes, sommige opmerkingen en sommige spontane toevoegingen waren gewoon daar op dat moment en in combinatie met interactie met het publiek en dus niet van te voren bedacht, of op papier gezet, ze waren er gewoon.
Zulke kleine openbaringen van zijn persoonlijkheid, van zichzelf, waren de leukste momenten van het hele concert, toen ik me achteraf ging afvragen waarom ik deze momentjes zo erg waardeerde kwam ik op het antwoord uit, dat hij zichzelf was.
Hij floepte er soms dingen uit waarvan je de verwarring op zijn gezicht zag, "What the hell did I say?", zulke tekenen laten gewoon de 'echtheid' van zijn optreden zien en opeens wist ik waarom je altijd jezelf moest zijn.
Ik denk en ik geloof dat mensen bij iedereen een beetje anders zijn. Als ik thuis zit met mijn gezin kan ik heel rustig en teruggetrokken zijn terwijl ik me juist erg enthousiast 'presenteer' zodra een vriend of vriendin van mij over de vloer komt.
Toch zijn beide kanten manieren waarop ik mezelf uit, het zijn verschillende kanten van mij en mijn persoonlijkheid
Wat nu als iedereen elke karaktereigenschap die er bestaat bezit, alleen in verschillende maten? Waardoor we allemaal ons eigen mengsel van eigenschappen worden en zo allemaal totaal anders zijn maar toch opgebouwd uit hetzelfde.
Als je het meest rustige persoon wat je kent zo lang triggert zal er heus een punt zijn waarop hij of zij het zat is en boos wordt, niet omdat hij agressief aangelegd is, maar gewoon vanwege de omstandigheden.
Het gene wat ik wil zeggen is dat je karakter eigenlijk dieper is dan jij zelf zult weten en dat je over meer eigenschappen en kenmerken beschikt dan je zelf zult beseffen. Het rustige persoon zal van zichzelf niet weten dat hij of zij écht boos kan worden, gewoon omdat de omstandigheden het nog niet zover gekregen hebben.
Oordelen of iemand zichzelf is, vind ik als buitenstaander erg lastig, als ik mijn eigen 'zelf' al niet kan doorgronden, hoe moet ik dan kunnen vertellen of iemand anders zich niet aan zijn of haar 'zelf' houdt en dus niet zichzelf is.
Wel denk ik dat je aan iemand kan merken of hij of zij zich inhoudt of niet, als je mij in een groep zet waar ik me onzeker in voel zal ik zeker anders reageren dan ik zou doen bij een groep waar ik me zeker voel. En dat terwijl mijn gedachten evenveel grapjes, anekdotes en opmerkingen aandragen om te zeggen, ze komen er alleen niet uit, ik houd me in.
Stel in zulke situatie staat een van mijn vrienden naast me, die de Aimée kennen die veel meer vertelt, stuntelt en onzinnige dingen loslaat op gesprekken, dan zal hij of zij merken dat ik me inhoudt.
Het gene wat ik me realiseerde onder het concert van Passenger was dat het zo leuk was omdat hij zo open was, hij vertelde eigen verhalen en zweepte het publiek op maar toomde het ook in. Hij uitte zichzelf, met zijn muziek maar ook met de stukjes die hij tussendoor vertelde.
Ik denk dat het daarom belangrijk is dat je jezelf, whoever that may be, uit. Het lijkt me niet prettig altijd op je tong te moeten bijten en jouw ideeën, gedachten en toevoegingen voor je te houden.
Hoe vaak ik een vriend of vriendin van me, of mezelf, wel niet heb horen zeggen "Ja hij/zij was gewoon leuk, zo gezellig socially akward, weet je wel?", en heel toevallig weet ik precies wat ze met socially akward bedoelen.
Het staat ondertussen bijna gelijk aan meteen op het eerste moment die zogenaamde zelf zijn, meteen vanaf het begin je uitte zoals je je wil uiten.
Op deze manier kom je veel opener en indirect dus ook leuker over, hoe algemeen dat woord ook is.
Tegenwoordig komt het gelukkig ook steeds meer in de media, dat er geen 'perfect' beeld is en dat je er mag zijn, mensen staan op tegen photoshop en gehele campagnes van o.a. Dove worden erop gericht dat je moet houden van jezelf zoals je bent.“Because in a world where everyone tries to be something they’re not; being yourself is the most powerful thing you could ever be.”— Megan Mk
Het rotte van deze eeuwige, en daardoor ondertussen commerciële, reclames en eigenlijk opstanden is dat ze nodig zijn. Ikzelf, en met mij waarschijnlijk nog 100 andere, raken geïnspireerd door deze campagnes en deze acties.
Ik denk dat iedereen dat gevoel van onzekerheid wel eens is bekropen, wat begint als een klein stemmetje in je achterhoofd maar eindigt als een zware rugzak op je rug.
Zolang je het persoontje wat je denkt te zijn niet waardeert of niet leuk vindt, hoe ga je dat dan leuk presenteren naar de buitenwereld?
Als je er voor zorgt dat je de dingen die je doet leuk vindt, je met mensen omgaat waar je je prettig bij voelt, je alleen dingen zegt waar je achter staat en je dus eigenlijk gedraagt naar hoe jij het het liefste zou zien, zit je waarschijnlijk snel een stuk lekkerder in je vel.
Want vertel mij eens, waarom je om zou gaan met mensen die in geheel andere dingen geïnteresseerd zijn en waar je dus eigenlijk weinig aankoppelingspunten mee hebt, waardoor je je bijna non-stop ongemakkelijk voelt bij hen in de buurt?
Waarom je kleding zou dragen die je eigenlijk helemaal niet lekker vindt zitten, niet leuk vindt staan of gewoon verschrikkelijk vindt? Om er bij te horen?
Als ik een rokje of een shirtje of een broek kocht, waarvan ik dacht dat 'dat ene groepje meisjes' het sowieso wel leuk van zou vinden, werd ik altijd teleurgesteld. Het werd niet opgemerkt of de moeite werd niet genomen om mij erop aan te spreken.
Toen ik dit opgaf en dingen ging dragen waar ik mezelf beter in voelde en welke ik leuk vond zonder dat ik er zo verzekerd van was dat het hen ook zou aanstaan, kreeg ik vaak onverwachte complimentjes, want wat zag ik er leuk uit die dag.
Je kan het toch niet sturen wie jou leuk vindt en wie jij leuk vindt.
Misschien is dat wel de hele zoektocht die de naam 'het leven' gekregen heeft, hoe zorg ik ervoor dat ik mezelf leuk vind en het gene wat ik doe leuk vind zonder asociaal, egoïstisch en narcistisch door het leven te gaan?
Ik denk dat we moeten beginnen met elkaar en onszelf respecteren.
Je hebt nu eenmaal een dosis eigenschappen gekregen die gegoten zitten in een bepaald lichaam en heel veel kan je er niet aan doen.
En ik kan ervaringsgetrouw vertellen, dat wanneer je gestopt bent met discussiëren met jezelf waarom je er zo uitziet en waarom je zo denkt en doet en je er er gewoon bij neerlegt; het is zo, het project leven er een stukje simpeler eruit ziet.
Maar ja, ik loop hier ook pas 16 jaartjes rond, dus wat weet ik er nu daadwerkelijk vanaf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten