I want to inspire

Bladzijde na bladzijde verwonder ik me over de prachtige woordencombinaties.
Klank na klank groeit de glimlach op mijn gezicht door de heerlijke akkoorden.
Roder en roder worden mijn wangen van enthousiasme hoe verder een gesprek zich vordert.
Langzaam ontpoppen zich steeds meer vlinders in mijn buik bij het idee dat deze gevoelens bij iemand zouden kunnen opkomen door... mij.

Ik vind het zo grappig, we zijn allemaal mensen en we doen allemaal wat we leuk vinden of waar we goed in zijn, we doen in ieder geval pogingen tot. En toch kan er een klein zusje van jaloersheid in je opkomen vermengd met blijdschap en creativiteit wanneer we geïnspireerd raken. Een 'iets' van een ander persoon is zo ongelofelijk bijzonder dat het je raakt, stiekem hoop je dat jij zoiets bedacht had of zoiets kon, om er uiteindelijk met je eigen denken en creativiteit jouw draai aan te geven waardoor een heel nieuw 'iets' eruit komt rollen. Een 'iets' wat straks iemand anders misschien weer inspireert, en zo is de cirkel rond.

Ikzelf raak geïnspireerd door bijna alles en iedereen die ik tegenkom, ik voel me dan ook meer dan vereerd dat ik uit kleine gesprekjes of korte ontmoetingen inspiratie kan putten.

Het idee dat mensen dat bij mij zouden hebben is onwerkelijk.

Door het feit dat wij mensen ongelofelijk kudden dieren zijn ontstaat bij ieder individu op een bepaald moment de gedachten om zich te onderscheiden.

Mijn manier is misschien wel mijn blog.

De opmerkingen die soms geplaatst worden onder mijn artikeltjes, of dit nu via Facebook, Girlscene of direct via mijn blog is maakt niet uit, ze zijn soms zó hart verwarmend.
Het feit dat iemand mijn woorden leest en dat deze hem of haar aan het denken hebeen gezet is een idee waar ik aan moet wennen, het idee dat ik dingen kan bereiken met mijn columns.
Het is al een hele tijd terug, maar ooit heeft iemand gereageerd dat zij mijn artikeltje had uitgeprint en onder haar kussen had gelegd, zodat ze het kon herlezen wanneer ze niet lekker in haar vel zat.
Het grappige hieraan is dat het dus hetzelfde effect heeft op mij, zodra ik niet lekker in mijn vel zit en ik een artikeltje typ, gaat het daarna vaak een stukje beter.

Het idee van invloed op iemand hebben door iets te schrijven wat in eerste instantie alleen voor jezelf is, is een absurd idee.
Ik ben daarom ook altijd meer dan dankbaar voor de reacties die ik krijg, ik weet namelijk naast een grijs getalletje achter mijn column niets over wie het leest en hoe het bij hen aangekomen is. 

Het stomme is dat complimentjes geen drijfveer moeten worden om door te gaan, hoe heerlijk het ook voelt om ze in ontvangst te nemen. Ik merk dat ik me naarmate het een nóg grotere liefde wordt steeds minder ga vasthouden aan het aantal 'views' en reacties. Ik schrijf omdat ik het leuk vind, daar is het mee begonnen en op die manier zal het ook altijd doorgaan. 
Misschien maakt deze instelling het nog onwerkelijker dat het iets 'doet' met mensen wat ik op papier zet. 
Ikzelf reageer bijna nooit op artikeltjes van andere behalve als ze daadwerkelijk iets met me doen, dus ik waardeer het daardoor des te meer wanneer mensen op mijn schrijfsels reageren.

Het is dit keer geen lang stuk, maar meer een soort dankjewel, naar alle mensen die lieve berichtjes achter gelaten hebben, mijn columns helemaal gelezen hebben en me zo hebben laten merken dat mijn woorden gelezen worden.

Dankjewel.

Ps. Vind je mijn blog leuk? Elke dinsdag komt er een nieuw artikeltje online! Wil je helemaal op de hoogte blijven? Volg me dan op Google + of Bloglovin'. Daarnaast kan je ook mijn Facebookpagina 'liken' en dan blijf je op de hoogte van wat ik schrijf met gemakkelijke links naar mijn blog toe! Laat me weten wat je er van vindt!