Terwijl ik de deur achter me dichttrek weet ik dat het meer is dan de deur naar mijn oude kamer, het is de scheiding van mijn jeugd, hier in Nederland. Mijn hand rust nog even op de klink, het is goed zo.
Ik loop de trap naar beneden af en ben me bewust dat ik met elke stap die ik zet een stap verder weg ben van het leven onder de warme vleugels van papa en mama.
De reis naar het vliegveld gaat geheel aan me voorbij, mama knijpt in mijn hand en papa knipoogt soms naar me. Ikzelf vecht tegen de tranen.
Wanneer ik door de paspoort controle loop en wanneer ik mijn ouders, mijn steun en toeverlaat daar hand in hand zie staan, slik ik. Gedachten schieten door mijn hoofd dat ik alles nog kan afbellen, dat ik thuis kan blijven en nooit weg hoef te gaan, automatisch stop ik met lopen. Mama glimlacht, papa knikt, ik moet gaan.
Eenmaal in het vliegtuig zittend kijk ik over het wolkendek, dit alles verschijnt in zilverlicht voor mij, de maan doet zijn best alles zo mooi mogelijk eruit te laten zien, alsof hij me wil steunen.
De vlucht is te kort om te slapen, daarnaast ben ik geheel niet moe, een combinatie van enthousiasme en spanning dendert als een roedel wolven door mijn lijf.
Ik bijt op mijn lip om een giechel te onderdrukken.
Ik ga naar Engeland.
Nogmaals kijk ik naar buiten, het is onwerkelijk hoe het allemaal verlopen is, zo lang heb ik hier over gedroomd en toch ging het uiteindelijk zo snel.
Ik tast in mijn broekzak en vind een opgevouwen papiertje, met daarop geschreven; 'Dreams come true', in mama's handschrift, ik vouw het open.
17 september 2014: Later als ik groot ben...
Mijn ogen schieten over de regels die ik ooit geschreven heb en ik glimlach, nu, 1,5 jaar later en ik kan het eindelijk bevestigen.
Dreams do come true.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten