It's a beautiful life

Ikzelf was nogal overdonderd door het filmpje wat Jack&Finn Harries hebben gemaakt.
Het youtube kanaal wat zij beheren en vullen met de meest uiteenlopende filmpjes vind ik altijd al erg leuk, ze hebben grappige filmpjes, onzinnige filmpjes, serieuze filmpjes en daadwerkelijke projecten waarbij ze hun ervaringen vast leggen en aan ons laten zien door middel van prachtige beelden.
Gisteren was ik een beetje door mijn Youtube abonnementen aan het bladeren en kwam ik ook weer bij dit leuke duo uit, ze hadden een nieuwe video, waarvan de titel me al meteen aansprak.

"The collaboration project: Love"

Nadat ik ontroerd was door dit mooie, duidelijke en vooral eerlijke filmpje, kreeg ik nog een link doorgestuurd van een Thaise reclame. 
Ik, die normaal onwijs veel gaat praten wanneer ze ergens enthousiast over wordt, viel helemaal stil nadat ik ook dat filmpje bekeken had.

Na deze filmpjes gezien te hebben, kon ik alleen maar denken:
It's a beautiful life.

De conclusie van beide filmpjes is eigenlijk dat er zo veel dingen zijn om gelukkig van te worden en blij mee te zijn en dat je deze dingen zelf bepaald. Je kan zoals de mensen in de Thaise reclame misprijzend toekijken hoe iemand anders een 'hopeloze' situatie probeert te beïnvloeden, zonder dat hij of zij daar zelf beter van wordt, maar je kan ook mensen proberen te steunen zonder dingen terug te verwachten.
Onder dingen verstaan we altijd materialistische zaken, het meisje wat uiteindelijk naar school gaat zal de man nooit terug kunnen betalen, de hond zal hem niet het eten kunnen verschaffen zoals hij voor hem deed en het plantje zal ook niet meer kunnen doen dan gewoon bloeien.
Dingen krijg je niet terug, gevoelens wel. 
De glimlach van het meisje wat nu naar school gaat is goud waard, en daarmee betaalt ze haar zogenaamde 'schuld' in een keer mee af.
De trouw die de jongeman van de hond krijgt is niet in kippenbouten of ander voedsel uit te drukken en de schoonheid van het plantje, die de weg waar hij dagelijks loopt net ietsje vrolijker maakt is onbetaalbaar.
Het is niet hetzelfde, maar het is allemaal genoeg. 

Het probleem van ons, mensen, is dat wanneer we iets voor een ander doen, we dit doen zodat we dingen terug kunnen krijgen. Onbewust, maar het is wel zo.
Ik merk dat wanneer ik een vriend of vriendin geholpen heb in een bepaalde situatie en hij of zij daarna van zich af laat weten terwijl ik hem of haar er graag bij had willen zien, dat ik verontwaardigd ben. 
Wanneer jij aan de verjaardag van een vriend denkt, wil je dat hij ook jouw verjaardag herinnert. 
We gaan er gewoon vanuit, het is logisch. 
Alsof we het gebod "Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet", omgedraaid hebben. 
"Wat u wil dat u geschiedt, doe dat ook bij een ander", het klinkt veel minder vloeiend en rijmt alles behalve, maar we verwachten gewoon dat het zo gaat. 
Maar waarom? Beleven we niet genoeg plezier aan het feit van het geven? Het verrichten van de daad?
Waarom moet ons ego perse iets terug krijgen? En waarom moet dat ook nog eens van de zogenaamde zelfde waarde zijn?
Alsof je een glimlach en een bedankje tegenover een smak geld op een weegschaal kan leggen, of een knuffel tegenover een cadeautje? Een uiting van gevoel door middel van een glimlach, zoen of knuffel is toch niet af te wegen?!
Onze hele materialistische samenleving draait jammer genoeg wel zo, en gezien gevoelens zo goed als gewichtloos zijn en cadeautjes lekker zwaar, is het bijna nooit goed genoeg. 
Het stomme van dit alles is dat we gewoon zo 'ingesteld' zijn, het zit nu eenmaal in ons. Al moet ik zeggen dat ik eigenlijk van plan ben gewoon héél hard te proberen mijn instellingen te veranderen, het filmpje heeft me hierbij echt geïnspireerd. 
Mijn intentie om iemand te helpen of om iets te doen moet gewoon zuiver zijn, het moet gaan om het persoon en ik moet daarna niets terug verwachten. 
Door de verwachtingen maak je het leven toch ook een stuk lastiger?


Er zijn zo vele quotes over hoe je het leven gemakkelijker maakt en wat een goede visie is op het leven, ik vraag me toch altijd af of er wel een goede visie is? Kan je niet gewoon je eigen visie ontdekken en hiermee het leven trotseren?
Mijn visie is helemaal niet origineel en is gewoon dingen doen waar je van houdt.
En dit is mijn mooie bruggetje naar het filmpje van Jacksgap: What do you love?

Hoe simpel de vraag ook klinkt, zo lastig is hij te beantwoorden.
"What do you love?"
Deze vraag wordt aan jou, de kijker, gesteld in het eerste filmpje.
Zou jij het antwoord meteen weten? 
De vier antwoorden die gegeven werden bevielen me onwijs goed. 

Hoezeer ik ook van mezelf kan zeggen dat ik graag alleen ben, ik kan niet zeggen dat ik de mensen om me heen niet nodig heb. 

Ik vind het heel lastig om mensen daadwerkelijk te vertellen als ik even niet lekker in mijn vel zit of een rot dag heb gehad, ik hoef geen hulp, ik kan het wel alleen. Ik ga toch geen andere mensen storen met mijn humeur? 

Ondanks dat mijn instelling zo een hele tijd is geweest zijn er altijd bepaalde mensen geweest die uit zichzelf vroegen hoe het met me ging en of ik zin had om af te spreken. Langzaam begin ik te realiseren dat het niet gek is om eens bij iemand anders aan te kloppen voor een luisterend oor of afleiding. 

Ondanks dat dit organisme vele beperkingen heeft en slechte kanten, ben ik geweldig dankbaar voor mijn medemens. 

Mijn familie en vrienden zijn me alles waard, hoe cliché het ook is, bedenk je eens waar je zonder hen zou zijn. Zonder de vluchtige gesprekjes via Whatsapp of Talk of Facebook? Zonder de begroetingen in de school hallen? Zonder de kopjes thee met je moeder na school? Zonder de warme familie momentjes zoals verjaardagen of feestdagen? Denk je eens in, hoe je wereld zou zijn zonder mensen? 

Ik ben zielsgelukkig met de mensen die ik om me heen heb, ik had zelf geen betere selectie kunnen maken. En ja, als je dit leest, dan mag je je aangesproken voelen. Dankjewel. 

Verhalen. 

Kennen jullie die Facebook pagina's zoals 'Humans of New York', 'Humans of Amsterdam' en nog vele andere?
Ik ben er geheel verliefd op, het zijn mensen die door de in de titel genoemde stad of land lopen en foto's maken van de mensen die ze tegenkomen. Het is niet alleen een foto, het is ook nog eens zo dat er een bepaalde vraag aan hen gesteld wordt, deze is altijd heel erg uitlopend maar door die vraag krijg je een klein beetje een inkijkje in het leven van een persoon wat je helemaal niet kent. Soms lees je een verhaal en bekijk je daarna pas de foto om erachter te komen dat jij een totaal ander persoon had verwacht bij dat verhaal. Of je ziet een foto en vuurt daar, onbewust, al tig vooroordelen op af en nadat je het verhaal hebt gelezen ziet de foto er opeens heel anders uit.
De verhalen zelf zijn net zo verschillend als de mensen die op de foto's staan. Ik vind het echt een geweldige instantie en het hele idee spreekt me ongelofelijk aan. 

Daarnaast zijn de verhalen die andere je vertellen, die je kan lezen op het internet of in boeken mij net zo dierbaar. Ik moet toegeven dat ik waarschijnlijk een heel artikeltje over verhalen zou kunnen schrijven, dus laat ik het hier maar bij.

Ze bezorgen me in ieder geval altijd een glimlach op mijn gezicht, geven me meer (zelf)kennis en halen zo goed als het kan de vooroordelen een beetje weg. 

Ze maken me gelukkig.

De Facebook pagina's die ik volg zijn: Humans of New York, Humans of Holland, Humans of Amsterdam, Humans of Rome, Humans of Berlin, Humans of Buenos Aires, Humans of Utrecht, Humans of Paris, Souls of San Francisco & Humans of London.

Je zal wel denken, een 16-jarig meisjes, avontuur, uhuh, jij wel.

Naast het feit dat ik 16 jaar ben, ben ik ook nog eens een ongelofelijke bangerik, ik hou niet van kleine ruimtes, ik hou niet van snelheid, ik heb hoogtevrees en er zullen aardig wat situaties zijn waar ik heel nonchalant zal zeggen "mwa, ik denk dat ik eventjes ga zitten kijken hoe de rest het doet". Dus je hoeft geen Indiana Jones taferelen in combinatie met mij te verwachten, maar, en nu komt het, wat is avontuur?

Als je aan mij zou vragen of ik de afgelopen tijd avonturen beleefd heb, zal ik ja zeggen. De afgelopen weken waren een en al avontuur. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, mensen beter leren kennen, ik heb Scheveningen bezocht 2 keer zelf, ik ben in Utrecht geweest en naar Amsterdam, ik heb een diploma uitreiking bijgewoond, ik mocht weer deel uitmaken van een heerlijk puur weekend met mijn onbeschrijfelijke toneelgroepje en mijn vakantie is nog niet eens voorbij. Er staat nog een weekje naar Zuid-Frankrijk op de planning een en al avontuur.

Het leven is eigenlijk een avontuur, en ik prefereer het leven boven camouflage kleding, afritsbroeken, touwbruggen en afgronden.

En hey, hoe toevallig, ik hou van het leven en dus van avontuur. 

Hou van jezelf. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het wordt ons toch overal aangeraden. Wanneer je niet van jezelf houdt kan je ook niet van een ander houden, hoewel deze zin nog een vele diepere betekenis heeft ga ik daar nu niet op in. Wel weet ik dat je geboren wordt en uiteindelijk dood gaat en tussen die tijd 'jezelf' bent. Ik durf eerlijk te zeggen dat ik van mezelf hou, hoe verschrikkelijk ik het ook vind klinken. Natuurlijk ben ik onzeker, ik vind mezelf ook alles behalve perfect, maar ik ben ik en ik zit in dit lichaam, ik heb deze trekjes en persoonlijke dingetjes mee gekregen, daar moet ik het mee doen. Ik ben al erg dankbaar dat ik in de situatie leef waarin ik leef, ik had het zo veel slechter kunnen treffen. Ik heb niet de perfecte maat, de weegschaal geeft ook altijd een te hoog cijfertje aan, ik ben een beetje klein, ik heb nu eenmaal haar wat niet weet of het stijl is of krult, ik floep gewoon snel dingen eruit zonder dat ik er goed over nagedacht had, ik verander van mening zeg maar non-stop, ik ben niet muzikaal en ik ben perfectionistisch. SHIT HAPPENS. Zo ben ik en ik kan er niet veel aan doen, wel dan? Daarom heb ik soort van besloten om me daar geen druk meer over te maken, je druk maken heeft over het algemeen een beetje een onzinnige lading maar over dingen die je niet kan veranderen al helemaal. Ik ben ik, en ik ben blij met hoe ik ben, ik had namelijk niet anders willen zijn.

Het artikeltje is lekker lang, dus ik bedank je hartelijk als je het geheel uitgelezen hebt!

Ik zou het zo in een zinnetje samen kunnen vatten. 

I love.. this.

Mijn leven, mezelf, mijn 'avonturen', de prachtige filmpjes die me inspireren en het schrijven daarover.

Toen ik dit artikeltje ging afmaken was ik dood moe en wist ik niet precies welke kant ik er mee op wilde. Zodra ik twee zinnen getikt had zat het weer goed, het heeft me een energie boost gegeven en dat is misschien ook wel iets waar ik het meest gelukkig mee ben, het feit dat ik hier kan schrijven en dat er daadwerkelijk een aantal mensen zijn die het lezen! I love writing. 

Goodbye for now.

Ps. De patronen die als achtergrond dienen in de plaatjes heb ik afgehaald van dit blog op Tumblr; A Pattern a Day. Echt een aanrader! Hele mooie afbeeldingen.