Eergisteren ben ik gaan stappen met allemaal leuke mensen, gisteren heb ik royaal bijgekletst met mijn lieve muzikale beste vriendinnetje en 's avonds vond er een heerlijke toneelavond plaats.
Vanochtend werd ik rond een uur of 10-11 wakker en ik ben heerlijk blijven liggen met mijn laptopje op mijn schoot, beetje bijkletsen met mensen en een beetje lezen wat er allemaal nog gebeurd is in de blogwereld. Met andere woorden, perfect wakker worden.
Over het algemeen is vandaag een heerlijke dag, ondanks de regen.
Terwijl het ene project in de oven staat genaamd banana bread blueberry muffins, wordt het volgende al druk getypt.
Ik heb vandaag helemaal niets, dus is mijn hoofd een planning gaan maken, waar onder andere een artikeltje typen uit kwam en here we are.
Hier wil ik het eigenlijk niet over hebben, ik moest het eventjes kwijt maar het onderwerp van dit artikeltje is iets minder vrolijk dan mijn intro. Excuses voor de anti-climax.
In eerste instantie ben ik geen verlegen persoon, wanneer ik nieuwe mensen ontmoet waar ik geheel blanco tegenover sta zal ik gemakkelijk mezelf kunnen zijn.
Heb ik echter grootse verhalen gehoord over een desbetreffend persoon die ik ga ontmoeten dan ben ik vaak niet verlegener maar minder mezelf, ik ben zo onder de indruk van zo iemand dat ik het lastig vind ik met mijn 'kleine' persoonlijkheid naast zijn of haar persoonlijkheid te staan als het ware.
Verlegenheid is heel begrijpelijk en goed mee om te gaan, ik heb er in ieder geval geen problemen mee wanneer ik merk dat ikzelf verlegen word of wanneer ik merk dat iemand in mijn buurt in verlegenheid gebracht wordt of gewoon verlegen is.
Waar ik echter wel achter aan het komen ben, en wat me verschrikkelijk irriteert, is dat onze 'sociale maatschappij', met de dag minder sociaal wordt.
Lees verder, en ik licht toe.
Hier vertelde ik zo'n 2 jaar terug over hoe weinig mensen eigenlijk complimentjes gaven en waarom dan niet, dat ik het wel heel graag en veel deed etc. etc.
Mijn mening is er eigenlijk niet over veranderd, ik stond laats op de wc en een meisje uit mijn jaar zei heel spontaan dat ik zo'n leuke panty aanhad. We kennen elkaar, maar spreken elkaar nooit dus ik voelde me vereerd dat ze de moeite had genomen om mij te complimenteren met mijn kledingkeuze.
Afgelopen week liep ik net het lokaal uit van mijn toets toen eenzelfde meisje, waar ik niet dagelijks mee praat en eigenlijk gewoon een bekende is, naar me toe. Ze vuurde wel 10 complimentjes over me heen over het rode jurkje wat ik aanhad.
Mijn dag kon niet meer stuk.
Toen ik dit alles met iemand aan het bepraten was, kwam ik erachter dat het eigenlijk belachelijk is dat we dit zo 'geweldig' vinden, nee dat zeg ik fout. Het zou niet zo bijzonder moeten zijn dat je een complimentje krijgt van iemand die je niet dagelijks spreekt of geheel nooit spreekt.
Waarom zijn we niet gewoon allemaal zo lief en spontaan als deze twee meisjes die mijn dagen de afgelopen weken hebben verbeterd?
Een ander voorbeeld, de jeugd van tegenwoordig is natuurlijk asociaal.
De argumenten hiervoor zijn dat we veel op social media zitten, op onze telefoon, geen respect meer hebben voor ouderen, veel schelden en.. moet ik nog doorgaan?
Maar, fiets voor de leuk een keertje met mij mee naar huis en zie hoe ik zielig een glimlach opzet tegen alle tegenliggers die mijn pad kruisen en er ook vaak nog een groet achteraan plak, en zie hoe 70%, als het niet meer is, me totaal negeren.
Laat ik dit met een iets sterker empirisch argument beargumenteren.
Ik was aan het rennen (applausje voor Aimée?) op een redelijk verlate weg, ik zag al 5 minuten lang dat er iemand me tegemoet gerend kwam.
Mijn gedachten is dan 'Oooh! Er rent nog iemand, lot genoten! We zijn allebei veroordeeld tot het zware leven van het gezond doen'. Laten we het zo zeggen, ik heb me 5 minuten voorbereid om met een glimlach 'hallo' te zeggen, ondanks dat ik daarna 5 minuten weer mijn zeer strikte ademhalingspatroon terug zou moeten vinden.
Toen het moment er eenmaal was, heb ik met mijn beste 'we-zijn-tot-hetzelfde-lot-veroordeeld-stem' hallo gezegd, de mevrouw van zeker 35 kijkt me gewoon recht aan en rent door. Geen knikje, geen glimlach, geen hoi, geen hallo, geen teken van het feit dat onze levens elkaar héél eventjes kruisten.
Ik heb gedurende mijn herstelproces qua ademhaling en sociale afgang alleen maar vraagtekens boven mijn hoofd gecreëerd.
Ik kan er geheel inkomen dat wanneer je aan het rennen bent je het sociaal genoeg vindt om een knikje te geven of een glimlachje, een hoi hoeft voor mij niet eens.
Maar wanneer ik het initiatief neem om hoi te zeggen, jij maakt oogcontact, meer oogcontact kon gewoon simpelweg niet, en dan ren je op het moment van daadwerkelijk sociaal contact door alsof je me 'niet gezien' hebt.
Ik ben dan wel pas 16 en zij mocht dan wel 35 zijn, maar excuses; WORD VOLWASSEN.
Wanneer je iemand groet, complimenteert of iets van spontaan sociaal contact naar jou toe uit dan is dat toch alleen maar leuk? Geheel niet raar of irritant. Niet in mijn ogen.
Kleine noot aan mezelf, ik ga weer meer complimentjes geven en 10x zo hard hoi zeggen tegen mensen die ik tegenkom.
Als we dit met zijn alle doen, wordt de wereld misschien weer een beetje socialer.
Naar mijn mening is er niets leuker dan met een onbekende te praten, wanneer iemand die ik niet ken mij aanspreekt maakt dat mijn dag.
Over het feit dat iemand mij over het algemeen aanspreekt, daar kan ik onwijs gelukkig van worden ook al spreek ik je dagelijks.
Het feit dat mensen de moeite nemen naar jou te vragen, iets over jou op te merken, of gewoon je gedag zeggen, op dat moment kruisen in mijn idee de twee cirkels van leven elkaar.
Jij hebt een hele grote cirkel om je heen met al je herinneringen, dromen en eigenlijk gewoon met je leven. Deze kruist zo nu en dan een cirkel van een ander.
Dit wordt geregistreerd door een nieuw krinkeltje of vouwtje in jouw cirkel van jouw leven.
Mensen met een grote impact op jouw leven laten natuurlijk iets meer achter dan een rimpeltje zij kunnen je cirkel zelfs vervormen tot een vierkant bij wijze van.
Maar dat mensen de moeite nemen om iets in mij cirkel te veranderen doet mij misschien wel meer dan het zou moeten doen, ik kan daar zo van genieten.
Hopelijk andere ook, want mijn voornemen is om veel meer mensen aan te spreken, te vertellen hoe mooi ze zijn en gelukkig te maken.
Mocht je hier geen behoefte aan hebben? Kijk me vooral heel lang aan en ren dan door zonder iets te zeggen of ook maar een teken van leven te vertonen, ik kan het wel aan hoor ;).
Liefs,
Ps. mocht je benieuwd zijn naar mijn muffins. Ze zijn niet lekker en smaken volgens het testpanel naar 'karton'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten