Wanneer het lot een andere kant uit wil

Ikzelf heb misschien al eens laten doorschemeren dat ik een beetje een controlfreak ben op bepaalde punten, ik vind het fijn om te weten waar ik aan toe ben en controle over zaken te hebben.
Ik ben al een paar keer kei hard tegen de muur aan gelopen.
Want Aimée, je kan het leven niet plannen, get used to it.
Ondanks dat ik me hier heel bewust van ben, doe ik het toch telkens weer en weer en weer. 
In de zomervakantie is elk teken van ritme een beetje verdwenen, ik weet niet welke dag het is, ik weet vaak niet hoe laat het is en ik geniet volop van deze onwetendheid. Deze kleine dingetjes van het 'los laten' van de zogenaamde controle gaan heel gemakkelijk, máár wanneer ik me iets voorneem voor op langere termijn, ik beslis gewoon iets over mijn leven voor de komende tijd, wordt het hoe dan ook altijd in de war geschopt en dat vind ik lastig.
Ook al weet ik heel goed dat de fout bij mij ligt, want wie plant nu zulke dingen?

In dit artikeltje ga ik het hebben over plannen, keuzes en het lot.

“A good traveler has no fixed plans and is not intent on arriving.”

—  Lao Tzu

Ik ben een belabberde reiziger als het op Lao Tzu aankomt, ik moet hem gelijk geven.
Het woord reiziger neem ik in deze zin niet letterlijk, iedereen maakt een reis voor mijn gevoel. Het is je leven.

Ik probeer vaak alles te plannen zodat er een ideaal leven uitkomt, heel tegenstrijdig is de gedachten die ik ook heb over het lot. Vaak heb ik het gevoel dat je kan plannen, kiezen en bedenken wat je wil maar dat het leven je toch leidt zoals het het wil.
We hebben veel minder te zeggen in ons eigen leventje dan we denken, de keuzes die we maken zijn gebaseerd op ervaringen gedurende ons hele leven. 
Wanneer je zegt "ik ga het eventjes helemaal anders doen.", komt deze 'keuze' tot stand omdat de vorige ervaringen het hiernaar toe geleid hebben.

Die gedachten, dat je eigenlijk niet opeens iets kan besluiten zonder dat het komt door je ervaringen en verleden vind ik redelijk frustrerend. Het hele ego (rede), het hele feit waarom wij zogenaamd mens zijn valt dan weg. Het met rede bevoegd dier heeft eigenlijk geen rede waarmee het keuzes kan maken, het heeft een rede wat het laat denken dat het zelf keuzes kan maken die uiteindelijk alleen uit een opstapeling van ervaringen bestaan.
Leuk. Heel leuk.

Maar wat is datgene dan, dat wanneer we een keuze maken (gebaseerd op ervaringen ofcourse) hij in de war wordt gegooid door 'het leven'. Is dat dan ons lot?
Dat ondanks dat we een keuze maken het lot eigenlijk een andere kant op wil?
Kan dat?
Ik vraag me af, dat wanneer we geaccepteerd hebben, of in ieder geval gerealiseerd hebben dat onze keuzes niet zo authentiek zijn als we dachten, of we dan ver genoeg zijn. Of moet je daadwerkelijk stoppen met keuzes maken? Omdat 'het lot' je toch wel stuurt?

Ik probeer steeds meer het allemaal zijn gangetje te laten staan, ik heb er weer een ervaring bij waaruit blijkt dat hoe harder ik roep dat ik dít ga doen, hoe harder 'het lot' of mijn 'leven' aan de andere kant van het touw trekt en zo zorgt dat ik dát ga doen.

Mijn lieve papa had hier een hele mooie uitspraak over.

“Wanneer je een handje zand vast hebt, en je het zó graag wil houden dat je je hand dichtknijpt zal het zand tussen je vingers door glippen. 
Wanneer je het gewoon voorzichtig vasthoudt zal je de hoeveelheid zand behouden.”

Misschien moeten we het zand als het leven zien en het krampachtig plannen van dingen als het sluiten van onze hand, het leven zal dan zo tussen onze vingers door glippen en we krijgen het gevoel dat we er geen invloed op hebben.
Terwijl we het leven gewoon laten zoals het is, voorzichtig in onze hand houden en het zichzelf laten ondernemen, dan behouden we in zekere zin 'de macht' over ons leven.
Want uiteindelijk hou jij het zand vast en niet iemand anders.

Wanneer het leven al een pad voor je heeft uitgestippeld, waarom moeilijk doen, waarom het niet gewoon volgen?