Ik ben er niet helemaal, of zeg maar, helemaal niet bij met mijn hoofd. Ik kom thuis van school ben moe en wil eigenlijk alleen maar slapen.
Klinkt depressiever dan het is hoor! Er zit gewoon een hele grote wolk rondom mijn hoofd welke me soezig maakt.
Die wolk, die bestaat uit allerlei gedachten die ik niet eens specifiek zou kunnen opschrijven.
Mijn hoofd was gewoon te klein voor al deze gedachten, vraag me niet welke, en zijn uit mijn hoofd gevlogen en zitten nu als een wolkje om mijn hoofd heen.
School faalt op het moment best erg waardoor ik veel thuis zit, niet dat ik dat erg vind, maar ik had me ingesteld op een super drukke week en dan opeens, poef, zit ik op de bank Master Chef te kijken omdat ik truthly niets beters te doen heb. Mijn wereld ligt gewoon een beetje op z´n kop.
Ik ga schrijven over de tweestrijd die zich gevestigd heeft in mijn hoofd wanneer het neerkomt op elk onderwerp wat je maar kunt bedenken, en over nog vele andere dingen want ik ben slecht in me aan een onderwerp houden.
Er zijn vele dagen dat ik het liefste gewoon wil verdwijnen.
Eventjes niet meedoen aan het spelletje wat ´het leven´ is genoemd, eventjes gewoon op een afstandje kijken naar alles wat er gebeurt naar de wonderlijke en gruwelijke dingen van de wereld, waar het spel zich afspeelt.
Want uiteindelijk is het niet meer dan een spel. Ik heb geen wereldlijke ideeën, hoe ik deze wereld zou gaan verbeteren. Ik heb geen gave en ik ben daarnaast ook nog eens de grootste twijfelaar die je zult vinden op deze aardbol.
Ik word geen Nelson Mandela of Marten Luther King.
Ik ben het perfecte prototype voor een normaal meisje. En in mijn hoofd speelt zich een constante touwtrek wedstrijd af.
Tussen vasthouden en laten gaan bijvoorbeeld.
Ik zit nog zo'n 2 jaar in dezelfde situatie als nu, thuiswonend en hard werkend om het vwo goed af te kunnen ronden. Maar ik wissel per dag met wat ik wil. Ik wil op kamers, mezelf ontplooien om al mijn scherpe puntjes, of plooien, te polijsten en glad te strijken.
Maar aan de andere kant wil ik deze veilige basis voor geen goud missen, hoe groter de gedachte wordt om op eigen voeten te staan, hoe meer ik me realiseer hoe gelukkig ik mag zijn met de basis die ik heb.
Het huis, de mensen en de liefde die gewoon rondom mijn huis, mijn thuis, hangt.
Wat wil ik nu met dit leven van mij? Kan mijn naam überhaupt onthouden worden? Kan ik überhaupt iets betekenen voor deze wereld?
Zal een leraar me onthouden wanneer hij of zij met pensioen is?
Ik ben toch maar een normaal meisje, een nietszeggend wezen?
Mijn doel in deze wereld is eigenlijk simpelweg doen waar ik van hou. Als dat over 2 jaar opeens in mensen snijden is moet ik heel wat cursussen gaan doen om dat te volbrengen maar ik zal ernaar toe werken. Nu zou het schrijven zijn, maar of ik daadwerkelijk een verhaal op papier krijg weet ik niet. Wat ik hier neer tik zijn gewoon pure gedachten die ik opschrijf omdat mijn hoofd, zoals ik al zei, anders te klein is.
Ik heb genoeg verhalen in mijn hoofd, moorden, romans, verhalen die weken duren, maanden, dagen, uren. Allemaal in mijn hoofd.
Maar het is alsof het papier me bijt wanneer ik het daar neerschrijf.
Ik ga mezelf dan verplichten er iets van te maken, wat helemaal niet hoeft.
Door mijn kamer liggen schriftjes verspreid met zinnen die mooi zouden zijn om iets af te sluiten of zinnen die geweldig zouden zijn om een boek mee te beginnen.
In de film 'Secret Window' heeft de schrijver een geweldige openingszin, ik ben hem kwijt, maar hij begon filosofisch en was daarna recht voor zijn raap. Ik ben zo verliefd geworden op die zin dat ik hem vergeten ben. Na heel wat research werk heeft Jelmer hem voor me gevonden, hij wilde graag genoemd worden dus, bij deze.
"Tod sat down and thought that a woman who would steal your love, when your love was really all you had, was not much of a woman. Therefore he decided to kill her."Die zin, zo wil ik ook kunnen schrijven. Op die manier, pakkend alsof iemand een hand op je schouder legt en niet meer verplaatst, zodat je zijn aanwezigheid blijft voelen.
Het is een zin die je stof tot nadenken geeft maar ook gewoon zegt waar het om gaat. Heerlijk. Puur genot voor dit letterliefhebbende meisje.
Ik wil nog wel eeuwen doortikken, maar de inspiratie die ik vandaag opgedaan heb past niet in dit artikeltje.
Ik ga dit nalezen een mooie foto of quote erbij plakken en ik zet het online. Om vervolgens een nieuw leeg bericht ga openen en dat vol ga typen over blaadjes, vogeltjes en waarom je zou moeten lachen naar mensen die aan het rennen zijn.
Heel veel liefs en een hele dikke knuffel en merci voor het lezen!
Een nietszeggend persoontje
P.s. Heel veel bood het internet me deze keer niet aan, dus we moeten het doen met een van de simpelste quotes die ik ken, door een genie geschreven, met een vele diepere betekenis dan dat het woorden heeft.
"Little by little, one travels far"J.R.R Tolkien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten