donderdag 22 mei 2014

Waarom de wereld mooi is en je moet lachen naar mensen die rennen

Waar school precies mee bezig is op het moment weet ik niet. Ik heb normaal 20 lesuren per week. Het is nu donderdag en ik zit op de 11. Morgen eindig ik met een volle dag dus ik eindig met 15. Geen idee waarom, maar ik zat veel thuis en ben to be honest elke dag in de zon in slaap gevallen.
Het was heerlijk weer, de zon wekte me 's ochtends en verwarmde me gedurende de dag. Door die zon stond onze aarde opeens in een heel ander licht. Wakker worden ging gemakkelijker, fietsen was minder erg, de school was in een mooi geel schijnsel gehuld en de pauzes waren letterlijk en figuurlijk met zon overgoten. 

Door een samenkomst van omstandigheden zat ik om 11:50 alweer op de fiets naar huis terwijl ik er om 10:00 aangekomen was. Het was zulk heerlijk weer dat ik besloten had 'binnendoor' terug te fietsen. Dat was een geweldige keuze.
Ik luister geen muziek wanneer ik fiets, simpelweg omdat ik geen abonnement heb en mijn spotify dus alleen op wifi draait, welke ik in het bos niet heb. 
De vogeltjes hadden stuk voor stuk allemaal besloten me toch te vergezellen met noten en kei hard door elkaar liedjes te gaan fluiten. Ik was gelukkige toeschouwer van hun concert.

Naast de honderden verschillende geluidjes die de vogeltjes produceerde, mocht ik er hier en daar ook nog een zien overvliegen, van tak naar tak.
Rennend over het toneel om op tijd op de juiste plaats te zijn, om het geluid nog beter te laten weerkaatsen.
Hoe heerlijk dit schouwspel op zichzelf al was, werd het alleen maar beter.
De concertzaal waar het in gegeven werd was de mooiste waar ik ooit ben geweest, het dak was van bladeren gemaakt, allemaal belicht door de beste lamp uit het hele universum, de zon.
Het leek wel alsof het hele plafond was bezet met mozaïek, allemaal verschillende tinten groen, de tinten veranderde zelfs per stukje, per blaadje.

Mijn fiets leidde mij door een tunnel van bomen en ik genoot. Het geluk was dat het een rechte weg was, waar niet veel verkeer komt, waardoor ik gedurende de hele rit naar boven kon kijken. Naar het prachtige toneel met de beste spelers ooit.

Dit weer doet iets met je, en niet zo weinig ook niet.
Ik ren tegenwoordig (applausje alsjeblieft). Het rennen op zich gaat niet makkelijker, de lucht is droger waardoor je sneller buitenadem bent. Maar de aanzet om te gaan rennen is zo gemakkelijk gemaakt, waarom binnen blijven wanneer ik buiten gezond bezig kan zijn!
Ik heb 3 rondjes die ik kan rennen, korte, grote, of super grote (deze maten zijn door mij bedacht heb ze nooit in km bekeken). Ik had eigenlijk niet meer zo zin, en er komt een moment wanneer ik af kan slaan en dan het kleine rondje gerend heb of rechtdoor kan gaan om het grote rondje te rennen. Ik besloot mijn stoute schoenen aan te trekken en gewoon fijn door te rennen. Toen ik 5 straten verder mezelf een beetje aan het vervloeken was zag ik in de verte iemand aanfietsen.
Nu moeten jullie weten dat wanneer ik iemand zie rennen ik altijd naar ze lach en in mijn hoofd ze daadwerkelijk de hemel in complimenteer omdat ik het zo ongelofelijk knap vind wanneer mensen rennen. Nu ik zelf ren merk ik dat het niet zo dodelijk is als ik had verwacht maar het respect is er nog steeds.
De fietser naderde me steeds sneller en ik had eventjes een glimlach nodig, that's all.
Ik rende daar met mijn knalrode hoofd wat heerlijk glom en keek de fietser waarschijnlijk eng hopeloos aan. Maar hij keek weg.
Mijn doorzettingsvermogen zakte weg tot in mijn kleine teen maar ik moest nog 3 straten eer ik thuis was en zette door.
Mijn tip voor de samenleving; wanneer je iemand ziet rennen, altijd glimlachen, misschien hebben ze toevallig wel het net iets te grote rondje gepakt en zijn ze er heel erg aan toe. Dankzij jouw glimlach voelen ze zich beter en maken ze het nog af ook.
Om de mensheid niet geheel af te kraken, aan het begin van mijn rondje kwam ik iemand tegen die heel bemoedigend zei "So hey, wat een tempo, gaat lekker!".
Maar ja, toen had ik ook nog geen rood hoofd, keek ik niet heel hopeloos en zat er misschien nog wel iets in wat tempo te noemen is in mijn 'rennen'.

Tot zover.
Geniet!

Aimée



Geen opmerkingen: