Het was gewoon een lekker relaxte dag die ik nu afsluit met een klein artikeltje, niet te groot, ik ben van plan er gewoon precies zoveel woorden aan te besteden als nodig is.
Want vandaag was een heerlijke dag.
Wanneer vogeltjes fluiten vraag ik me altijd af wat de boodschap is die ze over willen brengen. Fluiten vogeltjes ook wel eens zomaar, zoals wij mensen ook gewoon zomaar eens een deuntje neuriën?
Het leven van een vogeltje lijkt mij puur genot. Je kan je mee laten drijven op de wind, dagelijks zingen zonder bang te zijn dat het vals is of uit de maat.
Jij beslist de maat.
Daarnaast weten vogeltjes gewoon wat ze moeten doen, zo heeft moeder natuur het bedoelt zo doen ze het. Wij mensen, wij zijn een 'animal rationale' of te wel, een dier wat beschikt over 'rede'. Mensen die filosofische lessen volgens, zoals ik, zullen hier genoeg aan hebben maar voor de filosofen onder ons die iets minder bekend zijn met dit begrip zal ik het eventjes uitleggen.
Animal rationale betekent dat we een dier zijn alleen dan wel met onze eigen gedachten. We kunnen denken en keuzes maken. Dieren hebben deze 'gave' niet.
Ik tik gave tussen aanhalingstekens omdat de problemen van de mens daardoor zijn ontstaan, omdat we na kunnen denken.
Zonder rede zouden we een stuk zorgelozer zijn. De eeuwige keuzes die wij moeten maken hebben dieren over het algemeen niet.
Vogeltjes komen altijd heel zorgeloos op mij over. Vandaag fietste ik van mijn training naar huis en zag ik een duif, heel bedachtzaam stapje voor stapje de weg oversteken, alsof hij, of zij, er daadwerkelijk bij stil stond.
De lucht was een groot kleurenpalet, over het algemeen leek het een groot strakgespannen zijden doek, maar hier en daar kon je er roze tinten in ontdekken. En aan de kant waar de zon onder ging was er een van de mooiste kleuren oranje te zien, daar kon het verste geperste glaasje sinaasappelsap nog niet aan tippen, zo mooi.
Terwijl ik de lucht aan het bewonderen was zag ik een van mijn zorgeloze vriendjes, zich rustig op de zuchtjes van de wind mee laten zweven om zich om de zoveel tijd vrolijk de lucht in te gooien en wat pirouettes te draaien in de lucht. Terwijl ik daar op mijn fiets zat genoot ik van het schouwspel.
Alsof het vogeltje een kwastje tussen zijn pootjes had en zo het zijden doek beschilderde.
En zo fietste het blije vogeltje en ik samen onderweg naar huis, beide genietend van de mooie dag die we achter ons gingen laten, wanneer we in onze nestjes zouden kruipen.
Liefs,
Aimée
Ps. De zin waarin ik iets zeg over dat het vogeltje op blauwe zijde schildert, heb ik verzonnen met in mijn achterhoofd dit gedicht, lees het eens, het is het waard.
"Februarizon"
Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open
het straatgebeuren zeilt uit witte verten aan
arbeiders bouwen met aluinen handen aan
een raamloos huis van trappen en piano's.
De populieren werpen met een schoolse nijging
elkaar een bal vol vogelstemmen toe
en héé'l hoog schildert een onzichtbaar vliegtuig
helblauwe bloemen op helblauwe zijde.
De zon speelt aan mijn voeten als een ernstig kind.
Ik draag het donzen masker van
de eerste lentewind.
Paul Rodenko
Geen opmerkingen:
Een reactie posten