Aan de andere kant van de regenboog

Zoals dit een jaar lang als mijn plekje heeft gefungeerd, doet het dit nu niet meer.
Waarom niet meer? Waarom schrijf ik van allerlei artikeltjes in mijn hoofd, in schriftjes, boekjes maar op mijn blog krijg ik geen woord neergeschreven.

Na mijn 'challenge' in december is er een soort stop op de kraan gekomen waar de behoefte uitstroomde om mijn stem te delen met de wereld. 

Ik ben op een hoogte punt gestopt, dat zeker, de challenge (voor wie het niet weet, wist, was dat ik elke dag een artikeltje online zou zetten. Wat me gelukt is) heeft veel mensen aangetrokken en alle cijfertjes gingen omhoog. 

Het enige wat ik kan zeggen is dat ik een ongelofelijke muts ben geweest om hier geen gebruik van te maken, mijn lezers heb ik ben ik bang niet vast gehouden en zo kan ik weer opnieuw beginnen.

Het gaat mij natuurlijk om het schrijven, geloof me. Maar support, complimentjes en kritiek helpen je wel, deze moet ik nu geheel zelf weer terug verdienen.

Maar ik ben niet vies van een beetje harder werken voor mijn doelen. Een echt doel heb ik tussen twee haakjes eigenlijk helemaal niet. 

Ik mis de gelukzalige warmte die zich door mijn gehele lichaam verspreidde wanneer ik een artikeltje had geschreven waar ik tevreden over was, ik mis het plekje waar ik alles kwijt kon wat in mijn hoofd zat. 

Vandaag is er een laptop aan mijn thuisadres afgeleverd, daar typ ik dit nu ook op. Mijn laptop. 

Waarom ik het gevoel heb dat het nu écht mijn hoekje is weet ik niet, het gaat toch gewoon het world wide web op (ik hou helemaal niet van die uitdrukking, geen idee waarom ik hem nu zelf gebruik). Maar samen met mijn laptop is ook het lef gearriveerd om gewoon na mijn véél te lange periode van niets schrijven een artikeltje te tikken. Op mijn laptop :).

Ik wil weer vooruit, ik ga weer vooruit. Ik heb tenminste al een titel, een intro en nu nog het daadwerkelijke artikeltje. Let's move on. 

De titel kwam heel spontaan in mijn hoofd, als een vervelend pop-up berichtje wat je niet weg kan klikken op een site. 

Aan de andere kant van de regenboog, heel veel meer informatie wilde mijn inspiratiebron niet loslaten. Ik ga dan ook maar gewoon schrijven, hopelijk komen er mooie zinnen uit, maar dat is natuurlijk aan jullie.

Het heerlijke wat ik aan het verhaal over de regenboog vind is dat er in het hier en nu ook regenbogen zijn. De prinsessen uit sprookjes waren niet zoals ik Maxima zag of haar dochtertjes, net zoals Willem-Alexander (ook al is hij nu koning) in mijn jeugd ook iets formeler was dan de prinsen die ik leerde kennen via de vele dikke sprookjesboeken of de Disney films die ik met veel liefde aanschouwd heb. 

Een regenboog daarentegen die kon ik zien, aanraken was net iets te veel gevraagd maar hij verscheen in mijn eigen wereld. Ik hoefde er niet over te dromen, hij bestond namelijk écht. 

Het verhaal dat aan de andere kant van de regenboog een pot goud stond heeft me nooit zo geïnteresseerd. Waarom ik geen waarde hechte aan de pot goud weet ik niet, maar mijn aandacht ging veel meer uit naar de kleine wezentjes met rode haartjes en groene kleding, kaboutertjes. 

Deze verschijnen jammer genoeg niet in onze dagelijkse levens, en we moeten het met de gekleurde lucht doen.

Ik ben de laatste tijd gaan houden van zaken metaforisch bekijken, waar zou dit voor staan en hoe zou je dit kunnen benaderen? Toen ik het boek 'The fault in our stars' las moet je ook begrijpen dat ik het helemaal warm werd van Augustus die een sigaret tussen zijn lippen nam maar hem niet aanstak. De boeken van Carlos Ruiz Zafòn waren ook als chocolade op mijn tong met al zijn uitspraken die je niet zomaar kon lezen, je moest ze herlezen om ze te begrijpen. En wanneer je het dan begrijpt voel je je op een speciale manier verbonden met de schrijver.

Om toch even op de basis van dit 'sprookje' te komen, er lag iets aan de andere kant van de regenboog, iets van grote waarde, zoals goud.

Wanneer ik dit met een iets diepere gedachten benader kom ik bij wat spreuken over dat geluk geen eindbestemming is maar een reis en ga zo maar door. Hoe aanlokkelijk die pot goud ook mag zijn, of wat er aan de andere kant van de regenboog ook staat, de regenboog zelf is prachtig. Het levert prachtige taferelen op.

Ik zie het als een metafoor voor het leven, het leven is prachtig, opgebouwd uit goede en slechte elementen, zoals regen en zonneschijn. Het vormt een heel bijzonder geheel bestaande uit allerlei kleuren, gevoelens en ervaringen. 

Aan het einde van je leven word je beloond, door de dood, door de hemel, door geluk, noem maar op.

En ik hoop dat ik beloond word met een terugblik op mijn regenboog, op mijn leven met al zijn charmes en littekens. 

Ik hoop, dat ik op mijn regenboog mag terugkijken. Dat zou mijn pot met goud zijn.