Volgende week staan er welgeteld 11 proefwerken op mij te wachten.
Gezien de afgelopen weken zeer blog-loos verlopen zijn, krijg ik natuurlijk nu, de zondag voor de proefwerkweek, spontaan heel veel zin om een geweldig lang artikeltje te typen.
Natuurlijk.
Het studie ontwijkend gedrag is toegeslagen, en een al redelijk oud idee staat op het punt uitgewerkt te worden.
Want langzaam gaan de mensen om mij heen iets betekenen in onze samenleving, in de maatschappij waar we allemaal in fungeren.
Een groot toneelstuk waar we allemaal een rol in spelen.
Dat zou je in ieder geval toch zeggen?
In mijn omgeving, heeft de een na de ander een gesprek voor zijn of haar vervolg opleiding. De een na de ander wordt dan ook aangenomen en kan volgend schooljaar gewoon beginnen.
Het toneel op, de wereld en zichzelf verder ontdekken.
Ik daarentegen zit nog zo'n twee jaartjes te ploeteren om mijn vwo diploma te behalen. 2 jaar.
Tot een paar maanden geleden vond ik het allemaal wel prima zo, een vertrouwd schooltje, vertrouwde route fietsen en vervelend maar vertrouwd weten waar je aan toe bent gezien proefwerkweken, huiswerk en presentaties.
Toen is er plotseling een balletje gaan rollen in mijn hoofd.
Ik waardeer het vertrouwde van mijn omgeving nog steeds ontzettend maar hoe zou het zijn, wanneer ik op mezelf zou wonen?
Wanneer ik een studie zou doen waar ik gewoon helemaal achter sta en waar mensen zijn die dezelfde interesses hebben als ik, ergens waar ik ongelofelijk kan groeien.
Mijn leeftijdsgenoten op de mavo zijn dit jaar al klaar, die van de havo hebben volgend jaar examenjaar en ik zit pas in het jaar daarna.
Het idee dat ik nog twee jaar elke maandagochtend diezelfde school binnenloop met dezelfde mensen is gewoon een raar idee.
Staat het zo erg vast? Dat ik nog twee jaar aan de zijlijn moet kijken naar hoe iedereen zijn leven inricht?
Aan de andere kant vind ik het geen vervelend idee, nog 2 jaar om te oriënteren, te leren en uiteindelijk de perfecte keuze te maken.
Wanneer ik de ouderlijke generatie moet geloven is dit toch een hele mooie tijd van je leven.
En hij is ook mooi, ik leer mezelf en vele lieve, leuke & gezellige mensen kennen. Maar zit ik wel al in de maatschappij? Beteken ik al iets?
Dat vind ik misschien wel jammer, ik wil mezelf ontwikkelen en de maatschappij in, iets betekenen, iets doen.
Natuurlijk wil ik de tijd nemen en het uiteindelijk helemaal goed doen. Een geweldig debuut neerzetten.
En daar ga ik me ook op voorbereiden, de komende twee jaar.
Want al echt mee tellen doen we niet.
Écht in de maatschappij zitten we niet, maar we zitten wel in de samenleving binnen de school, en tellen we daar mee? De leraren hoe zien zij ons? Als onervaren dolende bommen vol hormonen, of als jong volwassenen klaar om de wereld te verkennen?
Daarnaast zijn we niet allemaal hetzelfde, hierdoor vraag ik me ook vaak af, zullen ze mij daar op mijn middelbare schooltje onthouden?
Ik ben een normale doorsnee leerling, ik praat, ik lach & ik werk hard.
Maar heb ik iets waardoor ik het plekje in hun geheugen waard ben?
De 'wereld' waar ik nu in leef, hoe groot is die nu daadwerkelijk?
Ongelofelijk klein.
Ik ben geïnteresseerd in een universiteit in Groningen. GRONINGEN.
Hier in het zuiden van Nederland lijkt dat voor mij wel de andere kant van de wereld.
De mensen om me heen zijn er ook al mijn hele leven bijna.
Natuurlijk heb je je familie, de mensen van je basisschool en toen de mensen van de middelbare school.
Dankzij leuke evenementen zoals Theater Ontmoeting, heb ik ook hele mooie persoontjes leren kennen. Hele mooie persoontjes.
Zou ik in hun geheugen genesteld zijn? Zouden ze me herinneren later wanneer ze terug denken aan 'vroeger'.
Wanneer ik dan naar een wijs man luister stuit ik op de volgende levensles;
“Whatever you do in life will be insignificant. But it’s very important that you do it"Gandhi's woorden.
Wanneer ik de eerste zin lees, vind ik het een beetje beangstigend, heb ik dan nooit invloed? Nergens? Is het allemaal zinloos?
Maar gezien wijze mensen vaak gebruik maken van paradoxen, is dat ook hier weer het geval.
Het feit dat het belangrijk is dat je het doet. Daar gaat het om.
Helemaal doorzie ik deze spreuk niet, maar hij voelt goed.
Mijn scène nadert langzaam dan wel snel. Maar hij komt.
En ik mag ook ooit het toneel betreden, tot dan sta ik te trappelen in de coulissen.
Dit was dan weer eens een artikeltje.
Misschien zinloos, misschien niet, maar gedaan heb ik het.
Zoals Gandhi mij en de rest van de wereld met een luisterend oor heeft opgedragen.
See you soon then.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten