Heb ik al mijn sporen achtergelaten?

Wauw, ik heb echt al een hele tijd niet meer geschreven.
Niet op mijn blog.
Ik schrijf mee aan het toneelstuk van de lokale toneelgroep, waar ik zelf ook in mee speel.
En daarnaast ben ik weer heel voorzichtig en langzaam een verhaal aan het schrijven.
Het vergt veel details, achtergrond informatie en de goede woorden.
Zei ik nou de goede, ik bedoel de perfecte.
Ook is het lastigste van een verhaal schrijven naast het einde het begin, dat zet de eerste tonen en daaraan kan je horen of het je als muziek in de oren klinkt.
Geschreven heb ik dus zeker, maar gewoon niet op mijn blog.
Waarom dat precies is, is eigenlijk niet te zeggen.


Ik zit in een wekelijkse levensplanning die eigenlijk zich voortdurend herhaalt.
En stiekem, bevalt me dat wel.
De mens is en blijft een ritme dier, ik ben daar een heel goed voorbeeld van, al zeg ik het zelf haha!
Ik vind het fijn te weten wanneer wat gebeurt, wat ik kan verwachten en me er zo geestelijk op voorbereiden.
In mijn hoofd spelen zich van allerlei taferelen af die met later te maken hebben, met de grote wereld en mijn doelen.
Ik neem aan dat vele van jullie het onderstaande plaatje al ooit gezien hebben.

In eerste instantie zou ik mezelf niet als 'crazy enough' zien, ik ben soms iets te nuchter, nuchterder dan ik zou willen.

Maar, toen kwam het geweldige boek 'Extremely Loud Incredibly Close'.

Hierin vroeg Jonathan aan zijn vader waarom hij bestond, zijn vader beantwoorde deze vraag met bijna dezelfde woorden, 'Om te bestaan'.

Toen Jonathan vroeg wat dan precies het nu van het bestaan was kwam er een voorbeeld.

Wanneer jij in de Sahara een korreltje zand verplaatst, wat heb je dan gedaan?
Jonathan was een beetje beduusd en antwoordde weer met bijna dezelfde woorden 'Dan heb je een korreltje zand verplaatst'.

Dit maakte zijn vader aan het lachen, hij vertelde hem dat hij groter moest denken.

Het antwoord was ditmaal 'Je hebt de Sahara veranderd', hij moest nog groter denken, 'Je hebt de wereld veranderd', zo luidde zijn laatste antwoord en dat was goed.

Dat zette dit hoofdje weer eens aan het denken, omdat het dat toch niet vaak doet.

Zou ik ook al het een en ander veranderd hebben aan deze wereld?
Ik heb met mensen gepraat, hopelijk sommige geïnspireerd en ik heb hier en daar mijn sporen achter gelaten.

Het zijn er nog niet veel, ik heb nog niet veel diploma's en heb ook nog niet veel van de wereld gezien, maar zou ik toch sporen achter gelaten hebben?

Zou ik al iets betekend hebben?

Op een of andere manier hebben deze woorden mijn toch 'crazy enough' gekregen.

Deze ene alinea heeft me geïnspireerd en zijn sporen achtergelaten op mijn hart.

Het heeft me gek genoeg gekregen te geloven dat voor ik straks oud en versleten in een rolstoel zit ik dingen heb gedaan.

Ik dingen heb betekend.

Ik wil terug kunnen kijken op een leven waar ik trots op ben, ik wil niet op alle keuzes en alle daden trots zijn want dat zou onrealistisch zijn.

Maar trots zijn op wat ik uiteindelijk, met veel struikelen, vallen en weer opstaan, heb bereikt.

Ik schrijf weer hoor jongens, de woorden tollen weer als gekken door mijn hoofd en mijn hart slaat sneller. 

Ik schrijf weer.

Over de toekomst, en dat zijn eigenlijk de leukste dingen die er bestaan in mijn leven.

Fantaseren over hoe ik later aan een laptop in mijn eigen appartementje zit te tikken aan een verhaal, een column of een artikeltje voor mijn nog steeds dierbare blog.

Jan en alleman vertelt me op school dat ik niet de makkelijkste weg heb gekozen, dat er niet veel vraag is naar mensen met literaire, culturele interesses.

Ik heb leraren dan ook al verteld dat ik er niets aan kan doen.

Ik wil dit. Dit en niets anders.

En hey, dan voegen we fijn aan die fantasie van een paar regeltjes terug een baantje bij de koffie zaak om de hoek toe.

Samen met een kat die ik Beer noem en een heel groot wollen vest.

Gewoon omdat katten die Beer heten leuk zijn en wollen vesten de beste luxe op aarde.

Ik ga zandkorreltjes verplaatsen.

Bergen desnoods.

Om mijn dromen uit te laten komen en om te kunnen blijven fantaseren.

Wanneer ik later groot ben, wil ik alleen maar tevreden en trots kunnen zijn, met mezelf, op mezelf en op de prestaties die ik geleverd heb.

Wat was dit een heerlijke afsluiter van mijn weekend, dit artikeltje typen.

Met deze gedachten gang en een mooie quote sluit ik dan ook af.

Aimée