Je weet het precies, wanneer je wat moet doen en hoelang zoiets duurt.
Je kan zo alles uitstippelen en in je hoofdje gaat het perfect.
In je hoofd ja.
Want dan in de praktijk, loopt je planning helemaal niet zoals gepland.
Mocht je al een planning kunnen maken, alles loopt uit of hele dingen vallen gewoon weg waardoor je alles opnieuw moet plannen.
Lijstjes, lijstjes, lijstjes, overal liggen ze en ik maak zo non-stop.
Ik weeg het ene tegenover het andere af terwijl ik ondertussen in mijn hoofd wéét dat het niks zal verschillen.
Soms, dan zit je hoofd gewoon hélémaal vol.
Gedachten blijven rondkolken, om elkaar heen cirkelen en nieuwe gedachten creeëren.
Lijstjes werken dan niet.
Ik wil zo graag vooruit werken aan mijn blog in de kleine beetjes tijd die ik heb.
Dan zit ik daar, met een titel en een paar vage krabbels uit mijn blog boekje.
Hoe moet ik hier nu weer een waardig artikeltje van typen?
Ik word er helemaal kriebelig van, mijn vingers lijken van steen zodra ze in een straal van 5 cm in de buurt van het toetsenbord komen.
Mijn inspiratie blokkeert zich met dikke muren en allerlei soldaten, als ik het waag om maar een leuk idee te krijgen om over te schrijven hè, dan wordt het zo, poef, uit de lucht geschoten.
Weg idee.
Mijn hoofd zit zó vol en ik kan uren ratelen over wat er allemaal in rond kronkelt, maar om het nu daad werkelijk op mijn blog te krijgen is 100x zo lastig!
Waarom is het zo lastig jongens!
Ik moet nog zo veel schrijven en de maand is nog helemaal niet om, waarom breekt die grote muur zich niet eventjes af en gaan alle soldaten lekker thuis voor de haard met hun familie genieten van warme chocolade melk.
Dat is beter voor iedereen!
Ik heb geen vage krabbels over dit artikeltje in mijn blogboekje staan, ook is de titel nog onbekend, maar wanneer ik kan ratelen over wat er in mijn hoofd rond spookt zou ik het in feiten toch ook gewoon neer kunnen tikken. Toch?
Want wat gaat er nu werkelijk in mijn hoofd om, weet ik het überhaupt wel?
Ik zal eventjes voor de duidelijkheid zeggen, mijn hoofd is echt niet van de kleinste omvang die er bestaat, maar heel groot is het ook niet (hoop ik toch).
Zoveel past er niet in!
Ik heb al drie keer geprobeerd neer te tikken wat er in mijn hoofd zit, maar volgens mij zit er niks.
Ik weet niet wat het is wat me zo lang bezig houdt.
Het is zoveel en tegelijkertijd niets.
De laatste dagen heb ik last van dit verschijnsel, ik los het op met chocolade, boeken, Tumblr en slapen.
Daarnaast ben heel veel aan het leren, maar dat klinkt niet echt zinnig in dit proces en dat is het stiekem ook niet maar ja, die voldoendes komen alles behalve vanzelf op mijn rapport.
Ik ga mezelf een schouderklopje geven want het steen rondom mijn vingers brokkelt langzaam af en mijn mondhoeken worden door wonderlijke elfjes omhoog getrokken.
Dit is nu precies waarom ik van schrijven houd, het maakt me vrolijk en laat me beter voelen.
Ik zal heel eerlijk zijn dat het niet alleen hierdoor komt maar ook door de meest geweldige schilderijen die ik net bekeken heb (heel afgezaagd via de computer maar toch).
Ze waren zo uitgesproken en duidelijk, daarnaast ontzettend mooi en vrolijk.
Ik ben helemaal verliefd geworden op deze kunstenaar (heel stom, net nadat ik een heel artikeltje over schilderijen geschreven heb en gepubliceerd heb).
Ik moet hem dan ook echt eventjes benoemen hier.
Leonid Afremov, wat een kunstenaar.
Hoe hij de prachtige kleuren van het herfstige bladerdak kan weergeven alsof duizenden lichtjes erboven zweven, mee wiegend in de wind.
Jongens, ik heb het flink te pakken.
Voor de mensen die dit zeurende, eigenlijk niets zeggende artikeltje helemaal gelezen hebben, dankjewel voor jullie uithoudingsvermogen.
Ik ben weer vrolijk en ik hoop dat die gebakken lucht nu snel via mijn mond mijn hoofd uitstroomt want een vol hoofd is niet zo prettig leven.
In de kerstvakantie ga ik gewoon helemaal op de 'zen-mode'.
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten