Ik ben gewoon een beetje een kluizenaar

Tja.
Vele zullen zich hier niet in herkennen denk ik.
Maar ik ben nu eenmaal gewoon een beetje een kluizenaar.
Nee, dat is heel overdreven, ik heb een sociaal leven hoor en ik vind het niet heel vervelend om de buitenwereld in te gaan!
Heel veel meer kan ik niet in deze inleiding zetten, lees maar gewoon lekker verder!

Grote groepen.
Ze zijn voor mij echt verschrikkelijk.
Ik ben geen 'groepspersoon'. 
Ik ben echt niet iemand die niet goed met andere mensen om kan gaan hoor, ik vind mensen de meest leuke wezens op deze aardbol (goh wat is dit nu weer voor uitspraak ._. ).
Maar wanneer ik in een groep ben, moet elk persoon voor mijn gevoel met mij klikken, ik moet me er echt op mijn gemak voelen écht heel erg op mijn gemak voelen.
Een persoon, die niet eens door heeft dat hij mijn zelfvertrouwen beschadigd kan zo in een groep van 20 mij slecht laten voelen.
Beetje jammer.
Zo was ik ook in een groep van 10 mensen denk ik, er werden foto's genomen die avond.
De volgende dag liet ik ze aan mama zien en mama zei gewoon; "Wat zie je goed dat jij je er niet op je gemak voelt." 
Ow, wauw. Dus de foto's tonen het zelfs aan, raar eigenlijk!
Foto's kunnen echt alles vastleggen, zelfs het gevoel wat me daar bekroop.

Wanneer ik met 3 mensen ben vind ik het heerlijk, zolang ik een klik heb met alle 3 anders is dat 'rotte' gevoel nog erger dan wanneer ik met 20 ben logischer wijs.
En wanneer ik een op een ben dan gaat het eigenlijk altijd goed, maar dat komt natuurlijk ook door het feit dat je niet snel een op een bent met iemand die je niet zo lekker ligt.

Maar soms, dan ben ik het allerliefste gewoon helemaal alleen.
Lezend, schrijven, muziek luisterend en lekker veel denkend!
Wat vind ik dat lekker, het is echt raar hoe fijn ik het eigenlijk vind om alleen te zijn.
Het is alsof ik dan eventjes alles op een rijtje kan zetten door rustig alles na te gaan.
Ik ben ook zo'n type wat écht heel erg veel in zichzelf praat.
Wel alleen wanneer ik alleen ben.
Niet op de 
"Aimée wat vind jij?"
-"Nouhou, ik denk echt dat dit en dit niet leuk is."
"Denk je dat écht Aimée?!" 
-"Jahaa, wat dacht jij dan Aimée?"
Ben maar niet bang.
Ik ben op zo'n momenten eigenlijk gewoon hardop aan het ratelen wat ik allemaal moet doen, dat de 'woord-bedenkologen' dan dat tot 'in jezelf praten' gedoopt hebben is mij een zorg.

Wanneer ik een hele tijd alleen ben geweest moet ik écht even een of andere knop omzetten voor ik weer 'normaal' met andere mensen wil communiceren.
Ik weet niet waarom dat zo functioneert maar ik kan een hele tijd lang heel blij zijn en gewoon alleen allerlei dingen aan het doen zijn en dan komen mijn ouders thuis of moet ik naar een gezelschap toe of zo, nou dan moet er een knop om hoor jongens.
Jemig, ik kan dan écht niet meer praten, ik word er gewoon niet vrolijk van, wanneer mijn 'ik-momentje' onderbroken wordt, of ik wist of het op die tijd zou stoppen of niet, dat maakt niet uit.

Wanneer je alleen bent hoef je geen rekening te houden met wat je zegt, hoe je je kleed etc.
Ik denk ook dat je écht jezelf bent wanneer je helemaal alleen bent.
En ik denk dat ik dat nog wel het leukste vind, gewoon helemaal mezelf zijn en me daar in ieder geval geen zorgen over hoeven maken.

Ik ben nu eenmaal een kluizenaar, ik ben niet iemand die verhalen heeft waar iedereen naar wil luisteren.
Ik ben gewoon graag alleen en ja ik praat in mezelf.
Daarnaast ben ik heel sociaal hoor ;).

xxxxx.