Na de kerstdagen komen dan de 'sociale' dagen.
Alle sociale contacten worden bijgewerkt, doormiddel van filmavonden, shoppen, nieuwjaarsborrels, bioscoopje pakken, ga zo maar door.
Zo ontstaat de situatie dat Aiméetje van de ene activiteit naar de andere rent.
En op zulke momenten besef ik hoe belangrijk die kleine momenten tussen alle leuke dingen door zijn.
De momenten wanneer ik eventjes gezellig alleen met mezelf ben.
Even kan nadenken, voordat ik weer door zoef naar het volgende.
Een klein beetje tijd voor mezelf.
Zo nu en dan heb ik echt eventjes een adempauze nodig.
Ik weet niet of ik de enige ben of dat er met mij nog vele andere zijn.
Maar ik moet over een uur zeker weer weg, moet dit hele artikeltje nog typen en zit hier met mijn muziek aan, jogging broek aan dikke trui, make-up loos en mijn mobiel ligt totaal ergens anders.
Dit is dan ook gelijk eigenlijk mijn momentje voor mezelf maar het is wel even lekker om erover te schrijven.
Het is alsof in je hoofd twee mensen aan het touwtrekken zijn, de sociale kant en de asociale kant.
Asociaal vind ik altijd rebels klinken alsof je vuilnisbakken in brand steekt, overlast bezorgd etc.
Maar in deze zin bedoel ik het eigenlijk gewoon letterlijk als niet-sociaal.
Niet in staat om normaal met mensen te communiceren.
Nou ik denk dat ik op het moment heel asociaal ben.
Het asociale deel van mij trekt nondedju hard aan dat touw, je wil niet weten.
Ik baken me het liefste op het moment helemaal af van de wereld.
Duik ik een boek of lig gewoon de hele dag in bed.
En toch, toch heeft het sociale deel van mij genoeg macht om me hier schuldig over te laten voelen.
Het trekt een beetje zielig aan het touw, zeurend.
"Aimée, kom op, Aimée? Doe nou niet zo? Denk je dat het leuk is? Raap jezelf eens bij elkaar Aimée? Kom op, doe eventjes normaal!"
Dankzij dat kleine zielige sociale deel van mij kom ik in heerlijke situaties.
Situaties waar ik in ben gekomen omdat ik van mezelf sociaal moest doen terwijl ik in een asociale bui was, heerlijk die situaties, ze lopen altijd fout.
Een vriendin van me heeft wel eens gezegd "Ik had toch zo'n anti-mensen dag, verschrikkelijk."
Volgens mij ben ik wel iemand die ook anti-mensen dagen kan hebben.
Ik verwoord het alleen meer als een dag waarop ik eigenlijk alleen maar bij mezelf wil zijn.
Waarop ik grote truien draag, wijde broeken, rommelige knotten en een soort donkere waas over mijn ogen.
Ik kan er best wel uit halen, zeker uit het commentaar van mijn leefomgeving (lees: gezin), dat ik dan ook perfect uitstraal dat ik alleen wil zijn.
Bah ik fleur mezelf niet echt op met dit artikeltje.
Ik zit nog steeds in dezelfde status achter de computer te tikken, en heb ondertussen nog maar drie kwartier voordat ik mijn asociale bui omgezet moet hebben.
Ik ga een momentje voor mezelf inlassen en hierdoor hopelijk mijn humeur mee omdraaien.
Ik raap mezelf bij elkaar, geef de sociale kant een trap onder zijn kont en hij zorgt maar dat hij deze touwtrek wedstrijd gaat winnen.
Misschien is dat het wel, soms moet je jezelf even echt een moment geven.
Al is het maar 5 minuten doelloos op je bed liggen of voor je spiegel zitten kijken.
That's what I am going to do.
xxxx.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten