Ik ben best een jaloers type.
Niet degene die heel snel boos wordt of die achterdochtig is.
En nee, ook niet zo'n type wat achter alles iets zoekt.
Maar ik ben wel snel jaloers.
Of het misschien samenhangt met mijn perfectionisme kan ik zo 1,2,3 niet vertellen maar het is er nu eenmaal.
Wanneer ik mijn vriend met een meisje zie praten is er echt 0,0 aan de hand.
Ik ben niet bezitterig en naar mijn mening (hopelijk denkt hij er ook zo over hahaha) laten we elkaar redelijk goed vrij.
Wanneer een meisje hem om de nek vliegt moet ik altijd eventjes de 'Huh?!' gedachten aan de kant schuiven maar daar heb ik verder ook totaal geen problemen mee.
Maar op een of andere manier word ik op hele andere vlakken wel jaloers.
Beetje apart, niet?
Maar jaloezie, is dat eigenlijk iets slechts of iets goeds?
Wanneer iemand jaloers op me is vat ik dat denk ik toch op als een compliment.
Maar wanneer ik zelf jaloers ben op wat dan ook dan kan ik mezelf alleen maar voor mijn kop slaan met wat voor een 'jaloers' type ik wel niet ben.
Misschien is het wel een gevoel met twee kanten.
Jaloezie, het ontstaat in feiten gewoon uit onzekerheid.
Kort door de bocht gezegd wil je iets wat iemand anders heeft of krijgt en wat jij niet hebt of krijgt.
Bij filosofie (jaha, ik had gisteren toets haha) omschrijven ze een verlangen als iets waar je heel veel van mist maar je hebt er een beetje van gevoeld of je hebt er letterlijk een beetje van.
Want wanneer je nog nooit iets gevoeld of gehad hebt kun je er, volgens mijn filosofie boek, niet naar verlangen.
Laten we jaloezie als een soort van verlangen zien.
Dan vind ik dat de stelling uit mijn boek een beetje te klein is, er zou eigenlijk bij moeten staan dat je het ook kan ervaren.
Ik heb ooit een boek gelezen en dat ging daar over toneel, zelf had ik nog nooit op toneel gezeten maar doordat ik me inleefde in dat boek en op die manier 'ervoer' hoe het was om toneel te spelen, verlangde ik ernaar.
Dus aan voelen en hebben voegen we ervaren toe.
Je hebt de soort jaloezie wanneer je een vriendin of een vriend in betere contacten komt met andere personen dan dat jou eigenlijk lief is.
Maar het gekke is, er is een fase tussen het maakt niet uit wat hij/zij doet want zo close zijn we niet, dan komt de fase dat je echt close wordt (jaloezie) &dan, dan zeggen zes at wanneer je zo lang elkaar kent dat je geen jaloezie meer hebt, omdat je precies weet wat je aan wie hebt.
Dit kan voor vriendinnen van je zijn, vrienden of je vriend of vriendin.
Maar stel, je zit in die laatste zogeheten 'fase', zou je dan nooit meer jaloezie voelen?
Nooit meer onzeker zijn over jullie relatie?
Ik denk dat dat echt per persoon en per relatie verschilt.
En dan heb je nog de jaloezie van materie.
Slecht eigenlijk dat je jaloers kan worden op zo'n stoffelijke dingen.
Maar op een of andere manier heb ik hier niet veel last van, wanneer iemand echt een mooi boek heeft of een prachtig ingerichte kamer denk ik wel eens 'sjonge, had ik dat maar ook!'
Als laatste heb je dan nog de jaloezie op talent, als er niet meerdere zijn, maar dit is de laatste die ik ga bespreken.
Wanneer iemand geweldig mooi kan zingen, piano spelen of alleen gewoon weet wat hij of zij wil dan kan dat bij mij jaloerse gevoelens opwekken.
Ik heb vaker het gevoel dat het gene wat ik wil, schrijven, meer een vloek dan een zegen.
En wanneer ik dan mensen zie die het precies weten en het ook nog weten te realiseren is het gewoon jaloersmakend omdat ik vaak ook naar zoiets verlang.
Ik vond een gedichtje wat ik best wel mooi hierbij vond passen.
Het is wel een beetje droevig maar ik vind het erg mooi geschreven.
En daar sluit ik ook mee af.
Er zijn allerlei soorten jaloezie, daar ben ik al achter.
Liefs,
“I am jealous of the winter
That gets to frostbite your fingers
With gentle teeth
And the way your cheeks blush
From her breath
I am jealous of the snow
That tumbles down
And gently lands on your eyelashes
I am jealous of that tea cup
That gets to taste your lips
In the cold morning
I am jealous of your bed sheets
That get to wrap themselves around you
To warm you up every night
I am jealous of the sunlight
That pierces through your window
And gently tickles your skin with warmth
I’m jealous of the water
From your shower head
That gets to run all over your soft skin.”
That gets to frostbite your fingers
With gentle teeth
And the way your cheeks blush
From her breath
I am jealous of the snow
That tumbles down
And gently lands on your eyelashes
I am jealous of that tea cup
That gets to taste your lips
In the cold morning
I am jealous of your bed sheets
That get to wrap themselves around you
To warm you up every night
I am jealous of the sunlight
That pierces through your window
And gently tickles your skin with warmth
I’m jealous of the water
From your shower head
That gets to run all over your soft skin.”
| — | Monyca LeBlanc |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten