Ook is het heel handig en de perfecte middenweg tussen optimisme en pessimisme.
Maar ik ben denk ik zelf van een hele andere categorie.
Soms ben ik heel nuchter dan redelijk pessimistisch of juist erg optimistisch.
Maar terwijl ik al die buien heb zal ik altijd mijn eigen dromerige ik blijven.
Vroeger geloofde ik alle sprookjes, ik droomde over hoe ikzelf een prinsesje zou zijn, of in een bos zou verdwalen en gevonden zou worden door een prins of juist door een prinsessen zodat ik allemaal coole vriendinnetjes had.
Stel ik was te vondeling gelegd en wanneer ik groot was zouden papa en mama me vertellen dat ik eigenlijk een fee, zeemeermin noem maar op was.
De logica achter de verhalen hoefde er niet te zijn, zolang ik maar kon fantaseren.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel lang een periode heb gehad dat ik géén prinses wilde zijn, want prinsessen moesten altijd netjes doen, mochten niet rennen etc. etc.
Naarmate ik ouder werd ging ik de onrealistische fantasieën opschrijven en deze die ik op mezelf betrok hield ik lekker voor mezelf, niemand hoefde te weten dat ik fantaseerde over magische krachten.
Altijd is er wel een vriendinnetje geweest waar ik hiermee over kon praten of hele toneelstukjes mee kon uitzetten.
Ik moet eerlijk zeggen dat de magische fantasieën mijn hoofd nu langzamerhand wel echt verlaten hebben.
De grootste droom of fantasie is voor mij mijn brood kunnen verdienen met schrijven en daar zal voor jullie niet zoveel magisch aan zijn.
Daarnaast zal ik toch echt altijd een echt meisje blijven en dromen van de perfecte bruiloft.
Ik denk dat ik altijd wel zal blijven dromen, het magische en kinderlijke zal er met de jaren vanaf slijten maar het dromen zullen altijd blijven.
Waarom zou je die magische momentjes jezelf ontgunnen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten