zondag 24 november 2013

Ik deel even deze ervaring met jullie.

Net in de spiegel gekeken om te kijken of ik nog wel dezelfde ben.
2 Dagen opgesloten zitten in het LaagLand theater doet ontzettend veel met je.
Veel geleerd, gelachen, gespeeld, gekwebbeld& ook een beetje gehuild toen we het af moesten sluiten.
Vrienden gemaakt die onvergetelijk zijn en ervaring opgedaan die niet te evenaren zijn.
Words can't discribe this weekend.
Tot volgend jaar allemaal& dankjewel.


There I go.
Beetje bekend van het voorgaande jaar.
Maar toch, nieuwe groep, nieuwe mensen, nieuwe ervaringen.
En daar loop je dan, in je rode jurkje met je dunne panty, eigenlijk veel te koud voor de tijd van het jaar.
Maar hey, ik vond het jurkje leuk en ik moest er wel een beetje leuk uitzien toch?
Twee goede vrienden gaan met me mee, maar toch, ik was in een hele andere groep ingedeeld.
Wordt het wel zo leuk? Ben ik wel mans genoeg om daar mezelf te zijn alleen in die groep.

Alles waar ik aan getwijfeld heb viel al vrij snel van me af.
Een andere groep werd geen obstakel maar een kans.
En ik werd na de eerste groeten ook mans genoeg om daar 'alleen' te zijn in die groep.
Hoe had ik dat kunnen denken, alleen?
Je bent een groep en of je daar mensen kent of niet, je bent een groep.

Laat ik alles eventjes duidelijk maken.
Theaterontmoeting is een weekend waarbij je met een redelijk compacte groep (tussen de 60-70 mensen) een theaterweekend beleefd.
Er zijn verschillende masterclasses en je kan je hiervoor opgeven.
Het is niet regio gebonden of wat dan ook, wanneer jij je opgeeft voor Theaterontmoeting, dan kan je er gewoon bij zijn zolang er plaatsen beschikbaar zijn.
Nu heb ik vorig jaar hieraan meegedaan en ben ik overdonderd door ervaringen, manieren van denken, nieuwe persoonlijkheden en vooral door het grote respect wat binnen dat gebouw heerst (die zin loopt niet helemaal lekker.. maar ja never mind).
Dit jaar dacht ik iedereen te kennen, was niet zo, er waren nieuwe mensen en mensen waar ik eigenlijk stiekem nog nooit mee gepraat had en nu wel.
Dit jaar wist ik de grove lijnen al, dan gaan we eten, dan gaan we naar ons hotel etc. etc.
In mijn hoofd was er iets meer rust hierdoor, ik had deze wonderlijke wereld al een keertje verkend.

Het is kwart voor 10, ik ben letterlijk net thuis.
Maar ik moet dit even kwijt, in 2 dagen heb je ervaringen voor een maand opgedaan en deze moeten toch eventjes heel snel ergens heen.
Gezien ik al ontzettend aan het ratelen was en pap en mam me volgens mij niet meer volgde dacht ik, ik schrijf het op.
Eventjes mijn manier van een hevig weekend verwerken.

Ik deed de masterclass acteren.
In een groep waarvan ik een meisje van vorig jaar kende, een meisje al ooit gezien had en via facebook wel eens contact mee had gehad maar verder was ik redelijk op mezelf aangewezen.
Voordat ik erheen ging was ik vol vertrouwen dat alles wel zou gaan lopen.
Maar zodra je daar ziet, tussen allemaal grote persoonlijkheden, mensen om tegenop te kijken met prachtige uitstralingen.
Tja, dan komt die goede vriend om de hoek kijken, hey onzekerheid lang niet gezien.
Na een tijdje, verdwijnt het wel maar je hebt nu eenmaal geen vast persoon waar je bij gaat staan.
Ik moet eerlijk zijn, ik had niet anders gewild!
Ik heb met iedereen gepraat, iedereen beter leren kennen dan wanneer ik mijn eigen veilige haventje zou hebben gehad waar ik op terug zou kunnen vallen.

Dit weekend, staat gelijk aan een jaar.
Je leert mensen door deze passie zo veel beter kennen dan je de gemiddelde mens uit je klas kent.
Je moet eerst jezelf bekend maken& dan jezelf laten varen wil je goed kunnen toneelspelen.
En vooral door het bekend maken, jezelf open stellen en elk deeltje van jezelf laten zien, door die stap leer je mensen beter kennen dan wie dan ook.

Maar aan alle mooie dingen komen eindes, en zo ook aan dit geweldig toffe weekend.
In de groep waar ik mee gespeeld heb, heb ik laten zien hoe erg ik het vond en hoe moeilijk dat dit alles zo snel afgelopen was, en dat we de meeste gewoon nu een jaar lang niet meer zien.
Daar zijn echt wel wat traantjes bij te pas gekomen.
En wanneer je dan, heel rustig, wil vertellen over hoe dankbaar je voor het weekend bent en hoe erg je genoten hebt, dan komen de tranen vanzelf.
Veel verder dan dankjewel, ik vond het geweldig& ik dacht dat ik helemaal niet in de groep paste kwam in niet.
De hele groep vloog me om mijn nek, wat me deed beseffen dat ik wel in de groep paste.
En hoe geweldig de groep wel niet was, guys mochten jullie op een of andere manier hier beland zijn en al mijn wazige zinnen nog begrijpen.
Dankjewel.

Houden van moet door een langdurig proces opgebouwd worden, maar wauw, wat heeft dit weekend het versneld.
Ik denk dat er wel zeker een gevoel is ontstaan in mijn buik, mijn hart wat ik niet kan negeren.
En eigenlijk, ook niet anders kan omschrijven dan houden van.

Ik kan nog pagina's lang doorgaan over deze warme familie die ik heb leren kennen in dit weekend, maar mijn oogjes beginnen te prikken.
Er staat nog een hele koffer die ik uit moet pakken, een schooltas die ik in moet pakken en een bed wat schreeuwt om beslapen te worden.
En daarnaast, staat er een hele grote Maandag me uit te lachen dat ik nog steeds aan het typen ben.

Sorry voor het geratel, de lange zinnen en waarschijnlijk de spellings fouten maar ik moet dit nu eventjes kwijt en ik ben veel te moe om het allemaal nog na te gaan kijken.
Onprofessioneel, maar ja meer dat een amateur ben ik ook niet.

Bedankt als je het uitgehouden hebt om tot en met hier te lezen.
Theaterontmoeting, dankjewel voor het verbeteren van mijn leven.
En Maandag, bedankt voor de reality check.
Ik ga mijn bed opzoeken!

Sleepwell
xoxoxo

Geen opmerkingen: