Ik ben zo iemand die liever in mijn eigen vertrouwde wereldje blijft en dan zie ik wel hoe het allemaal gaat lopen.
Zo kom ik natuurlijk niet ver, of überhaupt verder.
Ik moet steeds meer leren te accepteren dat ik niet eeuwig dit risicoloze leventje kan blijven leven.
Ik kom er namelijk achter dat leven alleen al een groot risico is.
Je zult niet overal altijd zekerheid in kunnen vinden en dat is waar ik deze week kei hard tegenaan ben gelopen.
Op school blijven ze maar roepen;
"De basisbeurs wordt afgeschaft dus jullie moeten écht goed nadenken over jullie keuze qua vervolgopleiding want als je nog gaat switchen wordt alles wel héél duur."
Met gevolg dat ik tegen mezelf blijf zeggen dat ik écht goed moet nadenken over mijn keuzes (ja, ik, met mijn al op volle toeren draaiende brein wat al 100x dit hele gedoe overdacht heeft).
Daarnaast roepen ze nog iets gezien ik in een N&G klas zit;
"Jullie moeten echt iets in de biologie, wiskunde, scheikunde of techniek gaan doen daar zijn zo veel banen!"
Aimée is een alfa mens, welke kant wordt hier duidelijk benoemd? De bèta kant.
Dus ik ga twijfelen.
En denken en nog eens denken.
Totdat ik hopeloos altijd tot dezelfde conclusie kom.
Ik wil schrijven.
Niets in de wetenschap, geen biologische onderzoeken, nee.
Gewoon woorden, letters en zinnen.
Het klinkt misschien raar, maar ik ben niet iemand die er heel erg voor uit komt dat-ie schrijft.
Als iemand naar mijn hobby's vraagt zullen eerst volleybal en toneel benoemd worden voordat schrijven aanbod komt.
Nu is het zo, dat wanneer je beter wil worden je zal moeten leren.
En jongens, ik moet nog zó veel leren.
Maar nu, risico's.
Heel lang wilde ik vooral op school niet laten weten dat ik schreef.
Zodra je zoiets laat weten, willen mensen het lezen en krijg je beoordelingen.
Beoordelingen.
Dit kan goed of slecht uitpakken.
Toen ik klein was heb ik letterlijk genoten van alle complimentjes die ik kreeg, ik kon nog maar net schrijven en ik schreef al verhalen!
Naarmate mijn leeftijd omhoog schoot daalde de complimentjes.
Hoe ouder je wordt hoe meer mensen je in je leven gaan begeven, en dan ben je opeens niet meer zo bijzonder dat je schrijft want dat doen er zoveel!
Ik ben bereid mensen nu mijn werk te laten lezen, het begon misschien dan wel heel klein met bloglovin' aan te maken en hierdoor mijn artikeltjes elke keer op Facebook te laten plaatsen.
Ik krijg persoonlijk zo veel reacties sindsdien, niet normaal!
Echt heel gaaf!
Nu heb ik ook de stoute schoenen aangetrokken en mijn Nederlands leraar benaderd en hem verteld dat ik schreef, de kans dat we een schrijfopdracht kregen waarbij hij mij misschien wel eruit zou pikken werd me een iets te klein getal.
En eigenlijk ben ik steeds meer aan het streven naar mijn uiterste, vragen naar kritiek en het een beetje opzoeken.
Ik lees meer, ik maak er tijd voor en ik daag mezelf uit door mezelf schrijfopdrachten te geven die ik niet zo 1,2,3 kan maken.
Ik heb genoeg gedroomd over schrijven.
Ik heb genoeg gewenst dat ik op zou vallen of dat iemand 'zomaar' zou denken hey waarom vraag ik niet eens aan Aimée of ze toevallig schrijft.
Het is nu tijd om het te accepteren en er iets aan te gaan doen.
Ik wil schrijven.
Dus ik schrijf.
xxx.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten