Het fenomeen van gedag zeggen.

Soms kan ik echt genieten van een klein fietstochtje, gewoon eventjes naar het dorp en terug of naar de winkel en weer naar huis.
Het doet me altijd goed, frisse lucht.

Maar laatst gebeurde er toch iets vreemds.
Ik kwam een jongen waar ik de hele basisschool mee op één school gezeten had tegen en glimlachte naar hem, 'hey' lag op mijn tong maar hij keek me recht aan maar een glimlachje of een groet kwam er niet vanaf, ik weet zeker dat ik wel eens met hem gepraat heb en dat ik hem in zekere zin 'kende'.
Ik heb er verder niet al te veel aandacht aan besteed en heb mijn tocht verder gezet, toen kwam ik een ouder mannetje tegen, nog nooit gezien en nog nooit mee gesproken.
Maar hij stopte even met zijn wandeling, gaf me een onbetaalbare glimlach en zei met een galante stem "Goedemiddag".
Ik groette hem vrolijk terug en bereikte mijn bestemming.
Op de terugweg begon ik me te realiseren dat degene die ik ken me niet groette ook al glimlachte ik naar hem en dat iemand die ik nog nooit gezien heb me, uit zichzelf, groette en me een glimlach schonk.

Ikzelf ben iemand die tegen iedereen hoi zegt zodra ik oogcontact of wat dan ook met diegene heb, maar blijkbaar ben ik dan een uitzondering.
Ik snap het niet, waarom zou je iemand niet groeten?
Je wordt er niet op beoordeeld, er hangt niets vanaf?
Waarom groeten sommige mensen elkaar niet?

Een glimlach is echt geen moeilijk gebaar, trek gewoon eventjes die mondhoekjes van je omhoog en laat die prachtige lach van je aan de buitenwereld zien.
Nu kan ik nog wel alinea's vol gaan schrijven met het feit dat ik niet begrijp waarom mensen elkaar niet gedag zeggen, of ook maar een glimlachje schenken, maar ik weet het niet, ik begrijp het niet en ik zal het nooit begrijpen.

Ik blijf lekker hoi'en en hey'en en glimlach er op los.
Want ik word zelf altijd een stukje vrolijker als ik gegroet word op straat.

Love you all!
xoxo