Dreams.

Over een uur.
Morgen.
Volgende week.
Over een jaar.
Over 10 jaar.
In de toekomst.
Hoe zijn we er dan aan toe?
Met wie zijn we dan? En wat hebben we al bereikt? 
Hebben we iets bereikt? De dromen die we nu dromen, zijn ze uitgekomen? Dromen we ze nog steeds? 


Let's be honest.
Je weet het niet.
Je zult vandaag niet weten wat er morgen gaat gebeuren en je weet dus al helemaal niet wat er overmorgen gaat gebeuren.
Misschien wel een reactie op wat er morgen gebeurd?
Misschien wel niks, niets bijzonders in ieder geval.


Ik ben een typetje wat zo'n 4 tot 5 maanden stevig zich aan een droom vastklampt.
Daarna wordt het een streven en soms gaan ze totaal weg.
De laatste twee dromen die nog steeds in mijn hoofdje zitten zijn de volgende.
De eerste die ik ga vertellen is al ouder, deze bedacht ik me midden vorig jaar.
De tweede bedacht ik me een tijdje terug en zit dus nog stevig ingeworteld.
Beide laten een totaal andere kant van me zien, wat ik ontzettend leuk vind, de eerste laat zien welke drang ik heb om mensen te helpen en ze zich bij mij thuis te laten voelen, vertrouwd.
De tweede laat zien dat ik een ongelofelijk feministisch iemand ben, oké dit is niet helemaal de perfecte beschrijving maar ik kom eventjes niet op het woord, ik wil op eigen benen staan, ik kan heel goed alleen zijn en ik wil meer van de wereld zien, BAM.
Sorry ik had het woord weer; onafhankelijk.

Vakantie boerderij.

Een oude boerderij helemaal opknappen van top tot teen.
En dan, dan er een vakantie adresje van maken.
Een boerderij met dieren vooral paarden maar ook kippetjes, konijntjes en andere diertjes.
Je denkt nu vast, wauw Aimée, origineel idee joh!

Nee, het is een vakantieadresje voor autistische kindjes.
Omdat deze kindjes anders denken kunnen ze vaak niet helemaal mee in het denken van kindjes zonder deze manier van denken.
Gezien ze autistisch zijn ze al vaker bij een psycholoog of therapeut geweest.
Hun ouders zijn extra voorzichtig en weten nooit hoe hun zoontje of dochtertje in een groep met andere kindjes zal vallen.
Dat is mijn aansluitpunt.
Op een boerderij waar mensen (de verzorging/leiding/hoe je het noemen wilt) heeft gestudeerd om met deze kindjes om te gaan is punt 1. een veilige haven.
Punt 2. er zijn alleen maar kindjes die ook zo denken als hun (is natuurlijk gegeneraliseerd, maar over het algemeen).
And last but not least; autistische mensen hebben meer moeite met over hun gevoelens praten etc.
Wij medemensen hebben de gave niet om gevoelens perfect aan te voelen, in dat opzicht zijn we een stelletje egoïstische creaties.
Máár dieren beschikken wel over deze gaven.
Een hond merkt wanneer je bang bent, een paard idem dito.
Mocht je deze kindjes in contact brengen met de dieren die hier zouden zijn, dan zou je een prachtig duo hebben.

Dat is dus een droom, als ik mijn roze bril weer afzet zie ik dat er al veel organisaties bestaan die kinderen met een andere gedachten gang dan zoals mensen dat afschuwelijk zeggen 'dan normaal', een weekendje en soms zelfs een weekje meenemen weg van thuis.
Ook is het al een hele klus om een boerderij op te knappen, oké mocht er al een perfecte boerderij staan heb ik geluk.
Maar de rest, je eigen bedrijfje runnen wat ook nog eens gericht is op vakanties is wel een groot iets.
Ik zal/zou er sowieso iets naast moeten doen, sowieso.
Maar ja dromen mag altijd niet?

Going to England to study English Language & Literature at a university

De titel zegt het al niet?
Ik ben gek geworden.
Geobsedeerd, in de ban van, noem maar op.
Het begon zo'n jaar geleden toen we een boek moesten lezen voor Engels en ik Sense&Sensibility moest lezen (natuurlijk niet het echte boek want daar moet je wel op en top Engels voor kunnen, nee een vereenvoudigde versie).

Jane Austen, wat een geweldige vrouw.
Een mevrouw die in een tijd dat je getrouwd moest zijn wilde je wat betekenen, 100% achter zichzelf en haar verhalen stond, alleen wilde trouwen uit liefde en niet voor het geld en zo uiteindelijk alleen eindigde.
Ik vond haar geweldig en ik werd verliefd op haar schrijven, en vooral op het schrijven en het gebruik van Engelse woorden.
De tijd ging voorbij en mama ging een film kijken op TV die haar wel leuk leek.
En die haar vooral leuk leek voor mij.
Bright Star.
Een biografie over John Keats zijn laatste jaren die hij vooral doorbracht met dichten en Fanny Brawne.

Again I felt in love.

Deze keer nam ik het serieuzer, ik zocht gedichten van John Keats op en ging naar de bibliotheek om Nederlandse gedichten bundels te lenen.
Dagen heb ik alleen maar deze gedichten zitten doorspitten en over elk woordje nagedacht.
In de film Bright Star verteld 'John Keats' heel mooi hoe je een gedicht moet lezen.
Je moet het zien als een groot meer, je duikt niet dat meer in om zo snel mogelijk aan de overkant te zijn, nee je duikt dat meer in, om in het meer te zijn, om het water te voelen en te beseffen dat je in het meer bent.
Zo moet je een gedicht lezen, met passie en liefde.
Nooit heb ik meer anders naar gedichten gekeken.
Voor sinterklaas heb ik een bundel gekregen, met alle gedichten en brieven van John Keats.

Ik hou er van, ik zit uren op mijn bed met een Engels woordenboek op mijn schoot, honderden memo-briefjes om me heen, en een pen in mijn mond, starend naar zijn gedichten.
Ik vertaal ze, ik probeer ze helemaal te begrijpen.
In tijden dat andere van mijn leeftijd aan het bakken zijn, een boek lezen, een film kijken of computeren, zit ik helemaal alleen op mijn bed een gedicht te vertalen omdat ik zo ontzettend erg ernaar smacht om te weten wat hij er mee bedoelde en hoe hij zich voelde.
Verklaar me voor gek, maar zo ben ik.

Laatst kwamen ook weer 3 geweldige films op TV;
-Becoming Jane
-Sense and Sensibility
-Pride and Prejudice
Allemaal van Jane Austen, en de eerste natuurlijk over Jane Austen.
Ik heb ze allemaal gekeken en ben nu nog zekerder van mijn zaak.

Ik wil na mijn VWO naar Engeland, naar een universiteit waar ik literatuur en de Engelse taal kan studeren.
Ik hoop daar mijn studie af te ronden en er een prachtige tijd te beleven.
Vaak als ik 's avonds in bed lig, malen er allemaal gedachten door mijn hoofd en zie ik mezelf al aan een tafeltje zitten in een pub met mijn boeken voor me of een laptop, 'drinking a cup of English tea'.
Ik ben verliefd, op de taal en op het land.
Ik hoop, meer dan ooit, dat deze droom uit komt.
Zoals ik al zei, deze zit nog heel erg geworteld in mijn gedachten.
Het volgende gedicht heeft me totaal gegrepen, het is het eerste gedicht wat in de bundel van bright star stond. Om het eventjes met jullie te delen laat ik het hier zien, maar ik neem het jullie totaal niet kwalijk als jullie er gewoon overheen scrollen, het ligt je of het ligt je niet :).

John Keats (1795–1821).  The Poetical Works of John Keats.  1884.

1. Dedication. To Leigh Hunt, Esq.

GLORY and loveliness have passed away;   For if we wander out in early morn,   No wreathed incense do we see upborne Into the east, to meet the smiling day: No crowd of nymphs soft voic’d and young, and gay,         5   In woven baskets bringing ears of corn,   Roses, and pinks, and violets, to adorn The shrine of Flora in her early May. But there are left delights as high as these,   And I shall ever bless my destiny,         10 That in a time, when under pleasant trees   Pan is no longer sought, I feel a free A leafy luxury, seeing I could please   With these poor offerings, a man like thee.

Dit zijn mijn dromen.
En natuurlijk heb ik ook het cliché beeld van; ik hoop niet te veel als ik maar gelukkig ben.
Maar om er toch eventjes specifieker op in te gaan, als je me nu zou vragen wat hoop jij voor de toekomst zou ik dat gene vertellen over Engeland.
Maar die boerderij heeft me ook nog niet los gelaten..




En jij? Durf jij groot te dromen? Of denk je nu, Aimée, stop maar, dit lukt je nooit?

Leave a comment! :D

Liefs,