Om me heen staan honderden mensen, ze stellen vragen.
Langzaam beginnen ze me aan te raken, in de vorm van kleine klopjes op mijn schouder of een por in mijn zij.
Ik open mijn ogen en probeer iedereen rondom mij van antwoorden te voorzien.
Langzaam ga ik in de mensenmassa mensen herkennen, mijn leraren, ouders, volleybaltrainers en toneelregisseuses. Ook zie ik mijn baas van mijn werk en de moeder van wie ik op kindjes pas. Mijn vrienden zijn verdeeld over de mensen massa en allemaal roepen ze mijn naam gevolgd met een vraag of mededeling wat ze van mij verwachten.
Ik slik.
Ze komen dichterbij, het voelt alsof ik in een hok word gestopt van 1 bij 1 meter.
Het lichte aanraken verandert in duwen en trekken, ik knijp mijn ogen weer stijf dicht.
Ga weg, ga alsjeblieft allemaal weg.
De levens van iedereen zijn tegenwoordig rijk gevuld met activiteiten.
School, werk, hobby's en sociale contacten kleuren onze weken in, iets waar we dankbaar voor mogen zijn. Zonder al deze activiteiten en momenten die je samen deelt zou het leven er een stuk saaier en eentoniger uitzien.
Ondanks mijn dankbaarheid hiervoor werd het me een paar dagen geleden even te veel en voelde ik me zoals hierboven beschreven.
Soms begrijp ik waar alle burn-outs van komen en hoe de hele maatschappij een hoog stress gehalte heeft.
De maatschappij verwacht van ons 101 dingen tegelijkertijd te doen en hoe geordend ik deze uitdaging ook probeer aan te gaan, soms is te veel te veel.
-Dit komt negatiever over dan het is, met mij gaat alles goed, maar ik weet genoeg mensen waarbij het écht te veel wordt of net zoals ik soms merken dat de druk wel erg hoog is-
De middelbare school is een plaats waar mensen zich dagelijks verzamelen om te leren en zo naar hun toekomst toe te werken. De woorden 'stress', 'moe' en 'druk', hoor je vaak genoeg in de schoolgangen.
Mede dankzij leraren die je vertellen hoe vaak een toets wel niet mee telt of hoe belangrijk een profielkeuze is.
Ik zit nu in het 5e jaar van mijn VWO en merk dat elk jaar opnieuw er aardig wat druk op je wordt gelegd door de leraren. Ze vinden allemaal hun eigen vak het belangrijkste en jagen graag een hele klas angst aan door te vertellen hoe moeilijk een toets wel niet gaat zijn.
Naast school hebben vele van ons nog een bijbaantje waar ze zoveel keer per week op moeten komen dagen, iets wat aardig wat energie van je kan slurpen als je al een zware schooldag achter de rug hebt.
Natuurlijk zijn er ook veel leuke verplichtingen die wij onszelf opleggen, neem nou je hobby's of je sociale leven. Beide onwijs leuk, maar toch zit er een addertje onder het gras.
Ik merk dat wanneer ik een week bomvol leuke activiteiten heb gepland, ik daarna kapot moe ben. Van leuke dingen kan je ook vermoeid raken!
Ik betrap mezelf er soms op dat wanneer ik eenmaal in het ritme van 'moeten' zit, ik vanzelf op ga zien tegen een afspraak die eigenlijk als ontspanning of iets leuks dient.
Zodra je bij iemand anders bent wil je toch je beste kant laten zien, en eenmaal lekker thuis op de bank hoeft dat niet. Hoe goed je je ook op je gemak bij iemand voelt, het is niet hetzelfde als gewoon thuis zijn.
De maatschappij is langzaam aan het veranderen in een 24-uurseconomie en wij draaien minstens 12 uur mee. Doordeweeks zijn we druk met school, werk, hobby's en hier en daar een sociale activiteit en in het weekend werken we school zo goed als bij, werken we nog hier en daar een keer en willen we op zijn minst één leuk ding doen. Waar is het anders weekend voor.
Mijn agenda is beschreven met allerlei kleurtjes, pijltjes en wolkjes. Wanneer ik wat heb en wanneer ik waar moet zijn. Bijlessen die ik moet geven vliegen me om de oren, (gast)blogs die ik nog moet schrijven staan met koeienletters in mijn 'to do list', schoolprojecten worden opgegeven, filmavondjes ertussen geschoven en een training uiteindelijk futloos uitgevoerd.
“Life seems but a quick succession of busy nothings.”
— Jane Austen
En daar op dat punt. Het punt waarbij je eigenlijk gewoon wil stoppen met alles, het bijltje erbij neer wil gooien omdat je het gevoel hebt dat het uiteindelijk écht ten koste van jezelf gaat. Op dat punt is het tijd om tijd voor jezelf te nemen.
Ikzelf ben niet goed in 'me-time'.
Dat zeg ik verkeerd, ik ben er super goed in, maar eer ik deze tijd neem zijn we drie paniekaanvallen en vijf huilbuien verder.
De maatschappij van nu is te vergelijken met een loopband die maar door blijft draaien en waar je dus vanzelfsprekend op moet blijven rennen. Je blijft rennen en de loopband gaat harder. Op een gegeven moment gaat het je gewoon te snel en schieten langzaam je voeten onder je vandaan, zoals je in het echte leven dan taken gaat laten vallen of afraffelt. Als je in ditzelfde tempo door zou blijven gaan, ga je gewoon kei hard op je gezicht. Druk even op de pauze knop, ga op het puntje van de loopband zitten en haal adem.
Terwijl wij hartstikke druk zijn met het plannen van allerlei zaken, missen we de mooie dingen om ons heen, en zien we niet meer waar het leven eigenlijk om gaat!
In onze maatschappij en drukke leventjes moet je alles gewoon plannen, maar plan dan ook wat 'me-time' in. Even een momentje om tot rust te komen, adem te halen en te genieten van de wereld rondom je. Iets waar je totaal geen oog voor hebt als je maar door blijft rennen op die stomme loopband.
Ik heb bijvoorbeeld elke avond in de week iets te doen -ik heb het dan over maandag tot vrijdagavond- behalve op dinsdag. Soms werk ik voor school, soms voor mijn blog en soms lees ik gewoon de hele avond, maar ik heb verder geen échte verplichtingen. Als ik iets probeer, dan is het die dinsdagavond vrij te houden. Of ik er uiteindelijk tijd voor mezelf van maak hangt er vanaf, maar het is een vrije avond waar ik mee kan doen wat ik wil. En mocht ik het eventjes helemaal gehad hebben met mijn overvolle planning, dan plof ik gewoon op de bank en hoef daarvoor niets af te bellen!
Pak een boek, zet een film op of klets met je gezin, bel desnoods met je vriend of vriendin maar vooral relax!
Je hoeft niet perse overal geurkaarsjes te hebben staan, yoga te doen en rustige muziek op te hebben staan om eventjes tot jezelf te komen. Het kan op allerlei verschillende manieren en als je het regelmatig genoeg doet, lukt het je ook nog!
Ik hoorde mezelf gisteren nog zeggen "Wat heeft het voor zin om je druk te maken over het verleden of de toekomst, alles wat je hebt is nu. Over de rest kan je niets met zekerheid zeggen, dus waarom zouden we daar onze kostbare gedachten aan verspillen?!".
Terwijl de woorden over mijn lippen rolde besefte ik me dat ik best eens van mezelf zou kunnen leren. Ik maak me dus niet druk over morgen en wat ik allemaal moet leren én dat ik 's avonds training heb.
Ik weet dat ik vanavond lekker op de bank kan zitten met een goed boek en een kopje thee en zelfs dat is al te ver vooruit.
Ik weet dat ik me nú goed voel, en dat is wat telt.
Tot volgende week dinsdag!
xoxo,
Aimée
Ps. Vind je mijn blog leuk? Elke dinsdag komt er een nieuw artikeltje online! Wil je helemaal op de hoogte blijven? Volg me dan op Google + of Bloglovin'. Daarnaast kan je ook mijn Facebookpagina 'liken' en dan blijf je op de hoogte van wat ik schrijf met gemakkelijke links naar mijn blog toe! Laat me weten wat je er van vindt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten