zul je rechts een boekenkast zien.
Met veel te weinig boeken, maar wel helemaal vol.
Links op mijn bureau staan verschillende gedichtenbundels en vele opschrijfboekjes en schriftjes.
Wanneer je je blik over mijn kastdeuren laat glijden zullen je ogen twee gedichten kruisen.
En als jij mijn memo bord de broodnodige aandacht verschaft zul je een quote en een gedicht lezen.
Wanneer je mijn kamer binnentreed, treed je als het waren bij mij naar binnen.
Overal zul je boekjes en schriftjes tegenkomen, gedichten en quotes, schrijfsels en onuitgewerkte ideeën.
Maar maakt zoiets mij een schrijfster?
Ik lees, ik doe niets liever en ik schrijf net zo graag.
Maar verhalen en gedichten komen zelden uit mijn pen voortgevloeid.
Het zijn gedachten gangen of kleine fragmenten van een verhaal wat zich al geheel ontwikkeld heeft, als een 13 jarig meisje in mijn hoofd, die ik neer schrijf.
Toen ik klein was wilde ik eigenlijk helemaal geen schrijfster worden. Ik schreef nu eenmaal graag maar aan het beroep had ik nog nooit gedacht.
Later toen ik mijn eerste 'boekje' schreef, wat mijn lieve ouders hebben laten publiceren en in onze dorps bibliotheek kwam te liggen, toen kwam die gedachten pas voor het eerste bij mij op.
Hier heb ik een tijd aan vastgehouden maar het verwaterde toch ook weer.
Toen ik mijn tweede 'boekje' schreef werd ik nog enthousiaster.
Ik deed maar iets, iets wat ik ongelofelijk leuk vond en mensen vonden het leuk!
Ik kreeg complimentjes en ze bleken er echt versteld van te staan wat ik kon doen.
Terwijl ik groeide, groeide mijn ambitie mee. Mijn werk moest ook groeien, maar moeite had ik daar nooit voor hoeven doen. Wat nu opeens wel zo blijkt.
Nu ik merk dat ik van schrijven hou en dat ik het het liefste de hele dag doe, weet ik dat ik me moet verbeteren.
Ik merk dat mijn liefde alleen voor woorden niet genoeg is en dat zal ook nooit genoeg zijn.
Zoals er een opleiding voor arts is is er er jammer genoeg geen voor schrijfster.
En het pure feit dat ik gedichten en verhalen lees, en ze probeer te schrijven maakt me toch nog geen schrijfster?
De manier waarop ik kan genieten van woorden zonder ze überhaupt precies te kunnen verklaren of uitleggen, is heel bijzonder en dit wil ik alles behalve kwijt.
Maar het gaat iets verder, ik wil de schrijver zijn van woorden die iemand waar dan ook ter wereld (laten we beginnen met Nederland) herleest. Herleest om ze volledig in zich op te kunnen nemen, om ze van alle kanten geproefd te hebben en iedere diepere betekenis die eraan vast zou kunnen zitten opgemerkt te hebben.
Het geluk dat ik dat al met woorden van andere mag beleven is groot, maar het geluk dat iemand dat met mijn woorden zou kunnen beleven, zou vele malen groter zijn.
Twijfel slaat steeds vaker toe, ben ik wel geschikt?
Het is een beetje een topvoetballer idee, mee willen doen aan de Wereld Kampioenschappen en dan het liefste nog winnen ook.
Alleen kan ik niet wachten tot ik gescout wordt voor de regionale, om daar desnoods laatste te worden.
Ik wil meedoen, ik wil leren. Ik sta open voor een lading van kritiek.
Mocht iemand weten hoe ik mezelf kan verbeteren hoe dan ook, meld het alsjeblieft.
Ik ga proberen snel weer verder te schrijven aan een verhaal, wat al een hele tijd op mijn computer staat, wat stiekem toch al 85 A4-tjes telt maar nog nooit afgemaakt is.
Ik wil dolgraag schrijven en ik schrijf!
Maar maakt zoiets mij een schrijfster?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten