Een groot cliché zelfs.
Maar wat is er mis met een cliché, het is december.
Wanneer ik aan december denk, denk ik aan kaarsjes, mama's overheerlijke worstenbroodjes, sinterklaas, kerstmis en familie.
En aan het warme gevoel wat je in die dagen bekruipt.
We zijn dankbaar voor alles wat ons gegund is en delen net ietsjes makkelijker dingen met elkaar, of dat nu de helft van ons zo verrukkelijke worstenbroodje is, of een verhaal waar we eigenlijk al heel lang mee zitten.
Gewoon samenhorigheid.
En ik denk dat deze samenhorigheid gecreëerd wordt omdat we ons allemaal iets meer openstellen voor elkaar.
De kunst van het delen, is toch een fascinerend iets.
Ik ben iemand die iets 'delen' niet heel moeilijk vind.
Ik moet natuurlijk eerlijk zijn, wanneer ik verschrikkelijke honger heb en maar één broodje mee naar school genomen heb, dan krijg ik wat asociale trekjes, maar meestal geef ik toch hier en daar wel iets.
Ik heb ooit via via met een geadopteerd kindje gespeeld, we hadden een stukje speelgoed en ik mocht die niet vasthouden, aanraken of wat dan ook, in geen enkel opzicht.
Ik heb toen met haar moeder gepraat en het blijkt zo te zijn, dat dit meisje in de kindertehuizen ontzettend voor alles heeft moeten 'vechten' zoals je het kan noemen.
Wanneer er brood op tafel kwam, waren er natuurlijk ontzettend veel handen en maagjes die gevuld moesten worden, wanneer je dan niet snel genoeg was, had je niets.
Dus nu ze naar Nederland gekomen is en ze krijgt iets waar zij mee mag spelen, dan deelt ze dat niet.
Totaal begrijpelijk.
Ik denk dat zoiets echt iets is wat je van huis uit mee krijgt en dat je eerste levensjaar hier ontzettend bepalend in is.
Maar delen heeft nog een betekenis, een betekenis waar ik iets meer waarde aan hecht dan aan de betekenis van net.
Praten, laten weten hoe je je voelt.
Ik verbaas me erover, dat sommige mensen dat niet doen.
Ik ben een ontzettend open persoon en zal ook niet moeilijk doen om dingen te vertellen.
Ik heb al vaker gehoord dat dit, mijn blog, ook zo open is.
Dit vind ik punt een heel erg leuk om te horen, maar punt twee ook totaal vanzelfsprekend.
Wanneer ik met iemand praat vertel ik gewoon wat in me op komt, ik ben geen persoon wat in haar hoofd selecties maakt van wat ik wel en wat ik niet wil vertellen.
Ik heb genoeg films gezien waarin te zien is dat wanneer je iets verzwijgt, achterhoudt of uitstelt qua vertellen het niet zonder struggles goed komt.
Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ik minder 'open' zou moeten zijn, het is gewoon iets van mij.
Ik ben ik en hoe moet ik minder ik zijn?
To love means to share. To share means to give what you have even if it may not seem much ♥♥
Ik denk dat wanneer je iets tegen elkaar verteld, je dichter bij elkaar komt.
Wanneer je iets deelt een stukje liefde, in de vorm van brood, snoep of misschien wel een ervaring, aan elkaar geeft.
Deze dingen brengt mensen dichterbij elkaar.
Ik vind december een geweldige maand, iedereen wordt er zo knuffelig van, voor mijn gevoel worden we allemaal iets opener en we waarderen de kleine dingen.
Ik vind het erg jammer dat we hier in Nederland geen Thanksgiving vieren, wanneer je kijkt naar waar Thanksgiving door ontstaan is, is het ook volkomen logisch.
Maar gewoon een dag om dankbaar te zijn voor alles en stil te staan bij wat we allemaal hebben vind ik een geweldig concept.
Ervaringen, kleine berichtjes, broodjes of wat dan ook met elkaar delen brengt je dichter bij elkaar.
Ik heb het waarschijnlijk al heel vaak genoemd maar onze toneelgroep is echt een groep met alle mogelijke typetjes die je kan bedenken, geweldige mensen waar ik een ontzettend goede band mee heb.
Maar zou ik, wanneer er geen toneel was, zo close met hun zijn geweest? Daar is het antwoord heel duidelijk bij.
Nee.
Door de ervaringen die we met elkaar delen van de repetities tot de uitvoeringen tot de filmavonden samen, zijn we zo dicht bij elkaar gekomen.
Wanneer je dingen met elkaar deelt kom je dichter bij elkaar.
Dus, dat is wat ik eventjes, op deze mooie dag met jullie wil delen.
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten